Rozdział 12

                Harry przechodził przez korytarze Hogwartu, rozglądając się na wszystkie strony, by rozeznać się, w jakim stopniu Hogwart został zrujnowany. Nie chodziło tutaj o bałagan, brud czy wybite okna, ale raczej o uczniów. Naćpane nastolatki mizdrzyły się do ochroniarzy, a Evan wykrzywił się, wiedząc, jak to się prawdopodobnie skończy. Blaise powiedział mu, że jeden ze Ślizgonów nakrył jakąś nieletnią dziewczynę uznawaną za ćpunkę ze śmierciożercą. Domyślili się, że poświęcała swoje ciało, by zdobyć narkotyki. Takie sprawy zaczynały być na porządku dziennym. Harry wykrzywił się, kiedy jeden z ochroniarzy klepnął mijającą go dziewczynę w pośladki. Miał ochotę klepnąć go o wiele mocniej pięścią prosto w nos.

Najmłodsi uczniowie mieli brudne twarze, a ubrania na nich wisiały. Kradzieże również nikogo nie dziwiły, podobnie jak kary na środku korytarzy. Czasami ochroniarze dla czystej zabawy zbierali najbardziej zrozpaczonych i urządzali walki o jedzenie lub rzucali kawałki chleba na podłogę, by śmiać się ze zdesperowanych dzieci.

— Chyba się porzygam — wymamrotała Dafne, gdy zobaczyła jedno z takich przedstawień.

Niestety, musiała się do tego przyzwyczaić.

Harry znalazł jednak pozytywy w postaci nauczycieli, którzy nie zostawili uczniów na pastwę losu. W trakcie przejmowania przez śmierciożerców władzy w Hogwarcie profesorowie dostali wybór: albo zostają w szkole na warunkach Voldemorta, albo żegnają się z życiem. Zostali wszyscy, co było do przewidzenia. Zginęła jednak nauczycielka od mugoloznastwa – przedmiotu, którego śmierciożercy nie popierali i który został usunięty z planu zajęć. Pozostali wspierali uczniów, chociaż sami nie byli w o wiele lepszej sytuacji. Potrafili jednak zatrzymywać swoje opinie dla siebie i walczyć ze śmierciożercami z ukrycia.

Pewnego dnia Harry raczej z przyzwyczajenia niż nadziei zajrzał do skrytki. Zdziwienie odmalowało się na jego twarzy, kiedy po tylu tygodniach oczekiwania dostrzegł kartkę. Schował ją do kieszeni i dopiero gdy poczuł się w pełni bezpiecznie, rozwinął wiadomość.

Czy jesteś w stanie pomóc nam wydostać się z Hogwartu na kilka godzin? Mamy pewne podejrzenia.

Od razu pobiegł z tym do Syriusza, który zaczął stukać paznokciami o blat biurka, wpatrując się w informację.

— Wydostanie ich bez podejrzeń ze szkoły jest cholernie niebezpieczne — oznajmił. — Byłoby prościej, gdyby podali nam konkretne informacje i sami byśmy to sprawdzili, ale wiem, że tego nie zrobią.

— Musimy to jakoś zorganizować, mimo ryzyka.

— Wiem, tylko jak? Wszystkie tajne przejścia są pod ciągłym nadzorem, moim kominkiem możemy się przenosić tylko między Hogwartem a domem Voldemorta, a o głównej bramie nie ma w ogóle mowy.

W efekcie końcowym Harry zostawił wiadomość dla Rona i Hermiony z treścią: Postaram się coś zorganizować. Czekajcie na informacje. Resztę dnia spędził na wymyślaniu jakiegoś sposobu na wydostanie Rona i Hermiony ze szkoły.

Ze zdumieniem dostrzegł, że Draco Malfoy zaczyna się do niego odzywać znacznie częściej niż zwykle. Nie był już tak pewny siebie jak na początku roku, czasami wyglądał na przerażonego. Jego rodzina była zagrożona bardziej niż wcześniej, a Harry pojął, że chłopak szuka pomocy. Wykorzystał okazję i z każdą rozmową otwierał się coraz bardziej, by blondyn wiedział, że może się do niego zwrócić o pomoc. Dawał mu czasami znać małymi czynami, jakie jest jego podejście do sytuacji dziejącej się w Hogwarcie. Na jego oczach przekazał jakiemuś dzieciakowi jedzenie, innym razem pomógł doprowadzić się do porządku Puchonce, która została potraktowana zaklęciem torturującym. Po tym wszystkim chłopak nie odwrócił się od Evana, co dało mu jasny sygnał: Draco Malfoy wątpi w Voldemorta.

Napięcie pomiędzy Blaisem, Dafne i Evanem a Folisonem, Millicentą i Pansy stawało się coraz wyraźniejsze dla całej szkoły. Nieoficjalnie Ślizgoni podzieleni byli na dwa obozy, chociaż nikt nie był pewien, jak tak naprawdę wszystko wygląda. Malfoy aktualnie był zawieszony między obiema grupami, podobnie jak wielu innych uczniów Slytherina. Sytuacja tutaj była najbardziej skomplikowana. Młodsi Ślizgoni również włączeni byli w tę wojnę wewnątrz domu, chociaż na ich poglądy raczej mieli wpływ rodzice. Starsi uczniowie w większości sami zdecydowali, po której stronie barykady chcą stanąć. Co nie znaczyło, że młodsze osoby nie były nikomu potrzebne.

Akcje sabotażowe nikogo już nie dziwiły. Często takie ataki kierowane były w stronę ochroniarzy, Megan Larson i uczniów, którzy wyraźnie popierali Voldemorta. Poza przypadkiem Terry’ego i Hanny, nikt nie został złapany.

Chociaż Evan oficjalnie nie pokazywał swoich poglądów, wokół niego zaczęła tworzyć się grupka młodszych uczniów sprzeciwiająca się rządom śmierciożerców. Nie były to co prawda jakieś spotkania, w trakcie których omawiali plany pozbycia się Voldemorta, ale zwykłe rozmowy o sytuacji i problemach. Blaise zażartował pewnego razu, że Evan niedługo stanie na czele buntowników.

Z Ginny Harry nie miał okazji porozmawiać od czasu spotkania na Wieży Astronomicznej, gdzie przestrzegł ją przed samym sobą. Dziewczyna w dalszym ciągu witała się z nim na korytarzu, jednak na tym ich spotkania się kończyły.

Harry i Syriusz nie odważyli się wrócić do przeszukiwania domu Voldemorta po tym, jak chłopak został nakryty. Wiedzieli, że w końcu będą musieli ponownie się tym zająć, lecz aktualnie sprawa była zbyt świeża i zbyt niebezpieczna. Postanowili odpuścić na jakiś czas, żeby nie wzbudzać jeszcze większych podejrzeń.

Ze zwykłej więzi porozumienia z Dafne i Blaisem, ich znajomość rozwinęła się jeszcze bardziej i Harry mógł uznać ich za przyjaciół, choć nie wiedzieli o sobie wszystkiego. Rozmawiali o wielu sprawach, czasami tych najpoważniejszych, szukali u siebie nawzajem pocieszenia i rady, potrafili ze sobą swobodnie żartować i naśmiewać się ze swoich wrogów. Czasami za bardzo ich ponosiło przy innych uczniach, dlatego często dochodziło do sprzeczek z Folisonem, Millicentą i Pansy.

Pewnego razu na korytarzu doszło do potyczki między Blaisem i Folisonem, którego otaczali Crabbe i Goyle. Trzech na jednego nie było zbyt sprzyjającą perspektywą i gdy tylko Harry o tym usłyszał, razem z Dafne popędzili na miejsce sprzeczki. Dziewczyna jęknęła słabo, kiedy zobaczyła zalaną krwią twarz przyjaciela. Ochroniarze z satysfakcją oglądali bójkę, odgradzając uczniów, którzy chcieli się wtrącić. Wszyscy przepuszczali nadbiegających Evana i Dafne, ale zatrzymały ich ramiona śmierciożerców. Harry cofnął się dwa kroki, ciskając w nich gromy z oczu, gdy usłyszał jęk Blaise’a, który został ponownie uderzony. Rozejrzał się wokół siebie, jakby szukał pomocy. Widział spojrzenia Gwardii Dumbledore’a. Niektórzy patrzyli na niego, jakby czekali na jego reakcję na całą tę sytuację. Dostrzegł rude włosy Ginny i miał wrażenie, że dzięki temu nabrał więcej sił i zachował się nie jak Evan Reponer, lecz jak typowy Harry Potter.

— Och, pieprzyć to — stwierdził i przedarł się na pole bójki pod ramionami ochroniarzy.

— Evan! — krzyknęła za nim przerażona Dafne, ale już było za późno, by go powstrzymać.

Ruszyła zaraz za nim pod wpływem impulsu.

Harry staranował Folisona, który zamierzył się do kolejnego ciosu na przytrzymywanego przez dwójkę osiłków Blaise’a. Uderzył go w twarz z taką werwą, że chłopak padł na ziemię bez czucia, co ktoś skomentował radosnym okrzykiem. Dafne z bojowym rykiem uwiesiła się od tyłu na szyi Crabbe’a, który puścił Blaise’a, głośno charcząc. Ogłupiały Goyle patrzył na to bez żadnej reakcji, więc Harry znokautował go ciosem w skroń, tak jak nauczył go Łapa w wakacje. Crabbe padł na kolana, ledwo dysząc, więc Dafne go puściła.

— Macie przerąbane, czubki — wydukał Blaise, patrząc na nich jednym okiem, gdyż drugie było okropnie opuchnięte.

Ktoś zaczął klaskać. Szybko dołączyli do niego inni uczniowie i chociaż wszyscy wiedzieli, że nie obejdzie się bez kary, Harry czuł ich wsparcie. Jakby chcieli im pokazać, żeby byli silni, mimo tego, co zaraz się stanie. Nie mylili się. Ochroniarze zapewne byli zadowoleni z widowiska, ale jednak był to sprzeciw w nich skierowany.

Evan poczuł, jak ktoś odciąga go od Dafne i Blaise’a. Widział, że śmierciożercy trzymają dziewczynę, która zaczęła się szarpać. Blaise obserwował to z opadniętymi ramionami i zgarbioną sylwetką. Za to, że mu pomogli, mieli zostać ukarani. Harry zdążył zobaczyć pojawiającego się przed nim śmierciożercę, a później zgiął się wpół, ledwo łapiąc powietrze, kiedy uderzył go z całej siły w żołądek. Pewnie upadłby na kolana, ale ramiona osób stojących za nim skutecznie utrzymywały go w pionie. Dafne wrzeszczała jak opętana, wyrywała się i wierzgała tak bardzo, że aż wisiała w powietrzu, dopóki nie potraktowano jej zaklęciem torturującym. Tym razem wyła z bólu na zimnej posadzce. Blaise poderwał się, jakby chciał rzucić się jej na pomoc, ale szybko został powalony na ziemię przez ochronę.

— Je*cie się! — ryknął rozwścieczony do granic możliwości, nie zwracając uwagi na otoczenie.

Chyba nikt nigdy nie widział trójki Ślizgonów tak bardzo nie panującej nad swoimi emocjami. Harry w końcu podzielił los Dafne. Później kopnięto go w brzuch i dość wyraźnie odczuł, że jego żebra zostały uszkodzone. Mimo to wściekłość zasłaniała mu obraz, częściowo tłumiła ból. Dafne krzyczała chyba na całą szkołę, a on nie mógł zareagować. Cała ta sytuacja tak bardzo wyprowadziła go z równowagi, że nie potrafił się opanować. Splunął pod nogi facetowi, który stał na czele ochrony i z satysfakcją dostrzegł furię na twarzy mężczyzny. W następnej chwili z jego płuc wydostały się resztki powietrza, kiedy facet na nim usiadł, a później na jego szyi zacisnęły się dłonie. Nie mógł złapać ani grama tlenu. Chwycił śmierciożercę za nadgarstki, starając się uwolnić, próbował go z siebie zrzucić, ale bardzo szybko tracił siły.

— Oni go zabiją! — Do jego uszu dotarł stłumiony krzyk Ginny, tak rozpaczliwy, jakby… naprawdę umierał.

Obraz zamazywał się coraz bardziej, do jego uszu ledwo docierały przerażone wrzaski uczniów. Nic już nie widział. Ręce przestały walczyć i bezwładnie opadły na podłogę.

Wtedy uścisk na gardle ustąpił. Starał się nabrać powietrza, ale było tak strasznie trudno, jakby gardło zamieniło się w cienką słomkę. Później zaczął przeraźliwie kaszleć. Walczył o więcej tlenu, nie potrafiąc wciągnąć go do płuc. W uszach mu szumiało, obraz wirował jak szalony.

— Odsuńcie się! Potrzebuje powietrza!

Chociaż śmierciożercy zdążyli już zniknąć z korytarza, Harry nadal był przerażony, gdyż jeszcze czuł, jakby się dusił.

— Evan, staraj się uspokoić — mówiła do niego Hermiona. — Nie panikuj. Staraj się brać małe oddechy, słyszysz?

Każdy haust powietrza powodował kolejny napad kaszlu, żebra go bolały, ale wreszcie zaczął odzyskiwać kontrolę.

— Myślałam, że go udusi. — Usłyszał słaby głos Ginny.

— Nie tylko ty…

Harry nie miał pojęcia, ile czasu uspokajał swój oddech. Jego gardło było obolałe i opuchnięte, ale żył, co było najważniejsze. Dopiero po chwili dostrzegł, że wszyscy mu się przyglądają z przerażonymi minami. Hermiona i Ginny klęczały przy nim, kontrolując jego stan. Blaise i Dafne siedzieli zaraz za nimi, chociaż sami wyglądali tragicznie. Inni uczniowie sterczeli nad nim jak sępy.

— Stary, zachowałeś się jak pieprzony Gryfon — oznajmił Blaise.

Harry nie potrafił powstrzymać uśmiechu, a po chwili śmiał się razem z chłopakiem i Dafne, trochę histerycznie, chociaż bolało go gardło i żebra. Uczniowie stojący wokół nich wymieniali się spojrzeniami i uśmieszkami, kilkoro zachichotało. Ginny uśmiechnęła się szczerze.

— Wiecie, to nie takie straszne — powiedział Seamus, co spotkało się z jeszcze większym rozbawieniem jeszcze większej części uczniów.

Harry na nowo zaczął kaszleć jak szalony, więc Hermiona szybko sprowadziła wszystkich na ziemię. Dafne najwidoczniej została kompletnie rozsadzona emocjonalnie, bo pociągnęła nosem, a później pocałowała Blaise’a w czoło. Następnie podeszła na kolanach do Evana i zrobiła to samo.

— A teraz wszyscy niech zapomną o moim wybryku, bo to było małoślizgońskie — oznajmiła.

Ciche śmiechy. Uczniowie zaczęli się rozchodzić, widząc, że już po wszystkim. Hermiona stwierdziła, że Evan musi trafić do skrzydła szpitalnego, gdyż jego szyja była w tragicznym stanie. Ledwo można było zrozumieć, co mówi. Wtedy stało się coś, co pokazało niedowiarkom, że wszystko jest możliwie. Ron Weasley podał rękę Ślizgonowi, by pomóc mu wstać. Mimo wszystko było warto, pomyślał Harry, przyjmując od niego pomoc.

Draco obserwował Evana, kiedy wszedł do dormitorium w kołnierzu założonym na szyi. Słyszał o sytuacji na korytarzu i ledwo do niego docierało to, co zrobili Evan i Dafne. Szczególnie Evan. Nie spodziewał się po nim czegoś takiego. Chłopak nie był Ślizgonem z krwi i kości, doskonale o tym wiedział, ale nikt by nie pomyślał, że odważy się pokazać taką wyraźną pogardę śmierciożercom. Zaryzykował jak nigdy wcześniej.

— Kim ty jesteś?

Evan zatrzymał się, słysząc takie pytanie z ust blondyna.

— O co ci chodzi? — odparł ochrypłym szeptem, co na razie miało być u niego normą.

— Po co to zrobiłeś, skoro wiedziałeś, jak to się skończy? Ciesz się, że w ogóle jeszcze żyjesz.

— Nigdy nie działałeś pod wpływem impulsu? Nie pomyślałeś, że pieprzyć konsekwencje i zrobić coś bez przemyślenia?

Zapadła między nimi chwila milczenia.

— Wiem, o czym mówisz — rzekł wreszcie Draco — ale ta sytuacja mogła skończyć się o wiele gorzej. Raczej dużo byś nie zdziałał jako uduszony uczeń szkoły. Co chciałeś przez to osiągnąć?

— Według ciebie każdy działa tylko na swoją korzyść. Nie zawsze tak jest.

Wbijali w siebie spojrzenia, jakby chcieli wyczytać ze swoich twarzy, o czym myśli druga strona.

— Nie pasujesz tutaj — stwierdził Draco. — Tiara Przydziału się pomyliła. Ślizgoni nie myślą w taki sposób.

— Może powinni — podsumował Harry.

Na tym rozmowa się urwała.

Harry ze skrzywieniem rozglądał się po stole Ślizgonów, nie będąc w stanie znaleźć sobie niczego do jedzenia. Pomfrey nakazała mu spożywać posiłki tylko w formie płynnej, a ich kolacja pozbawiona była takich specjałów.

— Zrobili to celowo — powiedziała Dafne, również rozglądając się po blacie. — Na innych stołach są niemal tylko zupy.

— Najwyżej będę na głodzie — stwierdził Evan z cichym westchnięciem, nalewając sobie do kubka mdłej herbaty.

Niemal z zazdrością obserwował jedzących kanapki uczniów, a Dafne wysłała mu współczujące spojrzenie. Kubek herbaty musiał wystarczyć mu do rana, chociaż już teraz był strasznie głodny. Poczekał na Blaise’a, którego oko wyglądało jak śliwka, i Dafne, a później razem wstali od stołu, niemal zderzając się w przechodzącymi ochroniarzami. Najbliżej siedzący uczniowie ucichli, kiedy rozpoznali w jednym z nich śmierciożercę, który niemal udusił chłopaka.

— Smaczna kolacja, Reponer? — zapytał szyderczo i, nie czekając na odpowiedź, poszedł dalej.

— Evan… — rzekła ostrzegawczo Dafne, a Ślizgon zacisnął zęby, żeby czegoś nie odpowiedzieć. — Mówiłam, że celowo nie postawili na naszym stole żadnej zupy.

— Sku*wiel — wymamrotał pod nosem i ruszył do wyjścia.

Blaise i Dafne popędzili za nimi.

Położył się do łóżka razem ze swoimi współlokatorami, jednak nie mógł zasnąć. Odczekał, aż wszyscy pogrążą się we śnie, a później wstał, narzucił na siebie pierwsze lepsze ubrania i wyszedł. Dotarł do kuchni, jednak skrzaty nie miały już nic do jedzenia, dlatego przedostał się na Wieżę Astronomiczną, ignorując to, że po raz kolejny może wpaść w kłopoty. Ochroniarze zapewne daliby mu popalić, gdyby znaleźli go błąkającego się o tej porze po Hogwarcie.

Minęło zaledwie kilka minut, gdy usłyszał kroki, a później głos Ginny:

— Dzisiaj to ja będę twoim Aniołem Stróżem. — Dziewczyna zatrzymała się obok niego. — Słyszałam, w jaki sposób próbowali się na tobie odegrać, więc przemyciłam trochę zupy.

Patrzył na nią ze zdumieniem, kiedy za pomocą różdżki podgrzewała kubek z daniem. Podała mu naczynie z troską na twarzy.

— Dzięki — powiedział ochrypłym szeptem, odbierając czarkę.

Zupa nie była gorąca, lecz ciepła, więc nie podrażniała jego gardła. Nie była dziełem mistrza kuchni, ale jego skurczony z głodu żołądek niemal zawył radośnie na ten rarytas. Ginny oparła się o murek, zerkając w dół, a później ponownie wbiła w niego wzrok.

— To, co dzisiaj zrobiłeś…

— Było głupie.

— … było szalone. I odważne — przyznała ciepłym głosem. — Zaskoczyłeś wszystkich. Pozytywnie.

— Chyba nie wszystkich. Ochrona raczej nie jest zadowolona — stwierdził z lekkim uśmiechem, a Ginny zaśmiała się szczerze.

— Oni są zadowoleni tylko wtedy, gdy ktoś potulnie wykonuje ich polecenia i całuje ziemię, po której stąpają. Jak gardło? Jest tragicznie?

— Poza tym, że jak tak dalej pójdzie to będę musiał przyjmować jedzenie przez rurki, jest okay.

Uśmiechnęła się do niego pocieszająco.

— Więc chyba zostanę twoim Aniołem Stróżem na trochę dłużej.

— Mówiłem, że będzie dla ciebie lepiej, jeśli przestaniesz się ze mną zadawać — powiedział poważnie, odstawiając kubek na murek.

— Nie powinnam się do ciebie zbliżać, bo się poparzę?

— Właśnie — szepnął.

— Czasami chyba dobrze oblać się wrzątkiem — stwierdziła i bez ostrzeżenia pocałowała go w usta.

Przez moment był tak zaskoczony, że nie docierało do niego to, co zrobiła dziewczyna, lecz później dał się ponieść chwili. Odpowiedział na pocałunek, mocno przyciągając ją do siebie. Z zapałem przylgnęła do jego ciała. Poczuł, że bawi się jego włosami. Rozum wrzeszczał, żeby natychmiast to przerwał, ale serce na to nie pozwalało. Tak bardzo tęsknił za jej bliskością, że nie potrafił jej teraz odepchnąć.

To ona wszystko przerwała. Coś stanęło mu w gardle, kiedy wyszeptała:

— Harry…

Wbił w nią spojrzenie z szybko bijący sercem. Patrzyła na niego rozszerzonymi oczami, odsuwając się. Na jej twarzy wymalowało się niedowierzanie, a później ból.

— Przepraszam — szepnęła po chwili i ciężko przełknęła ślinę. — Czasami tak strasznie mi go przypominasz…

Odsunęła się jeszcze bardziej, a jego ręce opadły bezwładnie wzdłuż ciała. Czuł… zawód? Chciał, żeby znała prawdę. Przez chwilę myślał, że go rozszyfrowała. A on po prostu… przypominał samego siebie. Miał ochotę histerycznie się roześmiać, bo to wszystko było tak strasznie pochrzanione. Patrzył jednak na nią bez słowa, a na jego twarzy widocznie pojawiło się to, co czuł.

— Wybacz mi — szepnęła jeszcze Ginny, a później uciekła, zostawiając go samego.

…

Przeczytanie w gazecie o znalezieniu jego zwłok było dla Harry’ego najdziwniejszym uczuciem, jakie doznał. Siedział przy stole, jedząc kanapki, a inni ludzie sądzili, że oglądają trupa Harry’ego Pottera.

— Czytanie o swojej śmierci nie jest zbyt fajne — oznajmił, a Syriusz spojrzał na niego znad kubka mocnej kawy.

— Tak w ogóle to jakim sposobem wszyscy będą myśleli, że te zwłoki to nie ty?

— Voldemort ma tam jakiegoś szpiega. Miał zająć się zaklęciami transmutującymi i nakłamać w papierach. Dopóki nie pokażę się publicznie w swojej normalnej postaci, raczej nikt nie będzie miał wątpliwości.

— Pod tymi zwłokami kryje się ktoś inny, tak?

Harry skrzywił się i skinął niemrawo głową.

— W trakcie ataku na wioskę wzięli jakiegoś chłopaka, którego łatwo mogli transmutować. Wiesz, żeby nie musieli wydłużać kości czy maltretować twarzy w niewiadomy sposób…

— Przyjemnie.

— A jakże.

— Kiedy ma zamiar nas przemienić?

— Coś mówił, że na dniach. Podobno eliksir jest już na końcowej fazie. Początkowo miał zamiar to zrobić pod koniec wakacji, ale stwierdziłem, że lepiej zrobić to szybciej, żeby oswoić się ze swoimi nowymi ciałami.

Syriusz pokiwał głową na zgodę.

— Wymyśliłeś już sobie nową tożsamość?

— To akurat najmniejszy problem — odpowiedział z lekkim rozbawieniem.

— Nie do końca. Do tego też musimy się przyzwyczaić. Wiesz, jeśli jakiś nauczyciel poprosi cię o odpowiedź, a ty nie zareagujesz na dźwięk swojego imienia, będzie to wyglądało dość dziwnie.

— W sumie racja — westchnął Harry i oparł się wygodnie o oparcie. — A ty już coś wymyśliłeś?

— Zaszydzę sobie ze wszystkich i przyjmę nazwisko White.

Harry parsknął śmiechem.

— Masz skrzywione poczucie humoru, wiesz? A imię?

— Zawsze twierdziłem, że dam synowi na imię Riley, a skoro syna chyba już się nie dorobię, sam je przyjmę. Twoja kolej.

Chłopak na nowo otworzył gazetę na pierwszej lepszej stronie. Odszukał wzrokiem pierwsze lepsze imię i oznajmił:

— Evan.

— Tak bez żadnego znaczenia? — jęknął z zawodem Łapa.

— Nie chcę się do niego zbytnio przywiązywać — odparł Harry ze śmiechem i na chybił trafił wyszukał mało znaczące nazwisko. — Reponer. Może być?

— Evan Reponer — powiedział w zamyśleniu Syriusz. — Nie jest źle, ale nic się nie równa z Riley White.

— Możesz sobie słodzić dalej. I tak będziesz beznadziejnym nauczycielem.

Syriusz zdzielił go gazetą po głowie, co Harry skomentował głośnym śmiechem. Muszę się pośmiać, póki jeszcze mogę.

__________________

A jednak znalazłam chwilkę czasu, żeby dodać rozdział ;)
Miłego weekendu!
Wasza Bully :)