Rozdział 15

Harry gwałtownie odwrócił się w stronę Mandy z niedowierzaniem wypisanym na twarzy.

— Rozmawialiśmy dobrą godzinę!

Dziewczyna spojrzała na niego.

— Nie wiem, o czym ty mówisz.

— Czemu kłamiesz? — zapytał z mocno bijącym sercem, wiedząc, że właśnie jest wrabiany w morderstwo.

— Raczej dlaczego mówisz takie rzeczy, skoro rozmawiamy ze sobą pierwszy raz w życiu…

— Chyba mamy jasną sytuację. Reponer ma coś za uszami — oznajmił z zadowolonym uśmiechem Rowle.

Snape odesłał Mandy z powrotem na lekcję, a Harry czuł, że zaczyna panikować. Co miał teraz zrobić? Został uznany za kłamcę w tak ważnej sprawie, że automatycznie stawał się najbardziej podejrzanym, a uśmiech Rowle’a był jasnym znakiem, że mu tego nie popuści.

— Skłamałeś — oznajmił chłodno Snape, patrząc na chłopaka zimnym spojrzeniem.

— To ona skłamała — odparł ostro.

Niemal natychmiast poczuł uderzenie w twarz.

— Chłopak ma prawo coś powiedzieć! — oburzyła się McGonagall, wkraczając między Harry’ego a Rowle’a.

— Zejdź mi z drogi, starucho — warknął śmierciożerca. — Zabieraj go na przesłuchanie — dodał do mężczyzny, który wywołał Evana z klasy.

Nie… Tylko nie przesłuchanie… Został zmuszony do wstania z krzesła. Rzucił spanikowane spojrzenie w stronę McGonagall i chociaż od wizyty Voldemorta w szkole kobieta zaczęła traktować go znacznie chłodniej, tym razem stanęła w jego obronie. Na nic to się zdało. Nie zdążył nawet powiedzieć słowa na swoją obronę, a już został wywleczony na korytarz i poprowadzony do lochów, gdzie w jednej z cel przykuto go do krzesła. Później został sam. Zamknął oczy, starając się uspokoić przyspieszony oddech. Nastawiał się na to, co go czeka. Rowle nienawidził go z całego serca, więc przesłuchanie zapewne miało być o wiele brutalniejsze niż zazwyczaj.

Skrzypnęły drzwi, więc podniósł głowę, natrafiając na uśmiechniętą twarz Rowle’a.

— Jak się czujesz, Evan? — zapytał swobodnie, podchodząc bliżej i zatrzaskując drzwi. — Przyznasz się?

— Nie zrobiłem tego — odparł pewnie.

Usta śmierciożercy uniosły się w szyderczym uśmiechu.

— Przecież wiem. Ale i tak masz się przyznać.

— Celowo mnie wrobiłeś — zauważył Evan ze zrozumieniem. — Po co?

Mężczyzna nie odpowiedział. Chłopak obserwował, jak Rowle wsuwa palce w kastet, a później podchodzi do niego jak drapieżnik do ofiary. Pierwszy cios nadszedł niemal bez uprzedzenia i od razu pogruchotał mu nos. Krew zalała mu usta i brodę. Nim zdążył odetchnąć po tak silnym uderzeniu, uzbrojona pięść wbiła się w jego brzuch. Jęknął z bólu, ledwo łapiąc oddech.

— Zepchnąłeś Cornera? — zapytał swobodnie Rowle.

— Nie — odparł twardo, chociaż wiedział, że skazuje się na tortury.

Tym razem spodziewał się ciosu. W oczach mimowolnie stanęły mu łzy, kiedy mężczyzna trafił w kość policzkową.

— Zepchnąłeś?

— Nie.

Seria ciosów w żołądek była reakcją na jego sprzeciw. Starał się nad sobą panować, co nie było łatwe, kiedy jego ciało wyło z rozpaczy. Rowle uwolnił go z kajdanek i szarpnął do pionu. Zatoczył się niebezpiecznie, ponieważ ostry ból przeszył jego ciało, kiedy się wyprostował. Zaciągnął go do celi po drugiej stronie korytarza. Evana zmroziło, gdy dostrzegł wannę pełną wody. Bezceremonialnie wrzucono go do niej. Krew niemal zamarzła w jego żyłach, lecz zanim zdążył poderwać się w górę, ktoś wepchnął jego głowę pod powierzchnię. Rozpaczliwie zaczął się miotać, próbując się uwolnić, lecz nacisk na czaszkę był zbyt silny. Brakowało mu tlenu, a panika zupełnie przejęła nad nim kontrolę. Nagle szarpnięto go do góry. Wziął zbawienny haust powietrza, a później zaczął się krztusić, wypluwając wodę.

— Zepchnąłeś Cornera?

Z rozpaczą w oczach pokręcił głową, widząc w tafli swoje przerażone odbicie. Natychmiast wciśnięto jego twarz pod powierzchnię. Sytuacja powtarzała się kilkakrotnie, a za każdym razem coraz słabiej walczył z napastnikiem. Nie miał jednak zamiaru przyznać się do winy. Zostawiono go w wannie, zmarzniętego, obolałego i zrozpaczonego. Nie miał siły wyjść z zimnej wody, chociaż szczękał zębami i cały się trząsł. Czuł się tak, jakby ktoś rozrywał mu płuca. Dodatkowo słabo widział, ponieważ w trakcie tych tortur gdzieś spadły mu okulary. Drżąc jak oszalały, powoli wyszedł z wanny i upadł na posadzkę, głośno kaszląc. Zaczął rozcierać o siebie ręce, jednak te w ogóle się nie rozgrzewały. Objął się ramionami, lecz mokre ubranie chłodziło jego skórę. Wiedział jednak, że nie będzie w stanie zdjąć z siebie odzieży, ponieważ czuł się bardzo słabo. Poza tym i tak nie miał czym się przykryć, a w celi panował chłód. Siedział niemal w bezruchu, czując sztywniejące mięśnie. Obawiał się hipotermii, więc zaczął rozcierać łydki, kiedy odczuł skurcz.

Nie miał zielonego pojęcia, ile czasu spędził w takich warunkach, lecz w końcu przestał tak przeraźliwie się trząść. Po jakimś czasie wstał i zanurzył rękę w lodowatej wodzie, żeby znaleźć okulary. Wzdrygnął się pod wpływem chłodu, lecz dość szybko jego dłoń trafiła na przedmiot.

Wszystko przeraźliwie go bolało po uderzeniach, a szczególnie nos, z którego cały czas kapała krew. Rozcięcie na policzku również nie było zbyt przyjemne. Stracił poczucie czasu, a kiedy usłyszał kroki, nie wiedział, czy ma się cieszyć, czy obawiać. Kiedy wrzucono go do poprzedniej celi, zdał sobie sprawę z tego, że przesłuchanie jeszcze się nie skończyło.

— Przemyślałeś swoją odpowiedź? — zapytał Rowle, stając za krzesłem, do którego przykuty był Harry. — Zepchnąłeś Cornera z Wieży Astronomicznej?

— Nie — odparł niezbyt głośno.

Gdy łamano mu palce prawej ręki, zaczynał żałować swojego uporu.

Plotka o tym, że Evan Reponer został zabrany na przesłuchanie w sprawie zabójstwa Michaela Cornera rozniosła się po szkole lotem błyskawicy. Kiedy nie wracał przez kolejne dwa dni, spekulacjom nie było końca. Syriusz starał się zainterweniować lub przedostać do lochów, jednak chłopak był zbyt dobrze chroniony, a jego słowa odbijały się jak od ściany. Lekcje prowadził z wyraźnym przygnębieniem albo rozdrażnieniem i tylko Ginny wiedziała, dlaczego tak się zachowuje. Nawet Blaise i Dafne byli zaniepokojeni tak długą nieobecnością Evana i przy rozmowie z Draconem przyznali, że nie wierzą w winę chłopaka mimo tego, czego się o nim dowiedzieli.

Zapadła niemal namacalna cisza, kiedy Rowle w teatralny sposób wkroczył w trakcie kolacji do Wielkiej Sali u boku jakiegoś drugiego śmierciożercy. Na jego szacie widniały plamy krwi, a na ustach tkwił chory uśmiech. Sugestywnie kręcił na palcu wskazującym kastetem i mówił do swojego towarzysza:

— Gówniarz nie chce się przyznać, ale w końcu to z niego wyduszę.

Syriusz zerwał się z krzesła i wyszedł prędkim krokiem z Wielkiej Sali, starając się nie zwracać uwagi na rechoty śmierciożerców. Dafne odstawiła od siebie talerz, wyglądając tak, jakby zaraz miała zwymiotować.

— Rowle popełnił błąd — powiedział cicho Draco. — Teraz większość uwierzy w niewinność Evana.

Okazało się, że Draco miał rację. Ci, którzy wcześniej twierdzili, że chłopak szybko przyzna się do zabójstwa, teraz odwoływali swoje słowa i powtarzali, że jest niewinny. Niektórzy uznali, że Rowle i Reponer urządzają przedstawienie, ale mało kto wierzył w ich sugestie. Syriusz dwoił się i troił, żeby coś wymyślić. W końcu zdecydował się obwinić o to Voldemorta i zmusić czarnoksiężnika do wpłynięcia na Rowle’a. Nie miał pojęcia, jak to dla niego się skończy, ale nie mógł już myśleć o tym, co przechodzi jego chrześniak. Przeniósł się do domu Voldemorta i zarzucił mu, że celowo chciał obwinić o wszystko Evana. Trochę mu się oberwało, ale nie żałował, ponieważ mężczyzna został zmuszony do interwencji, kiedy Łapa powołał się na Umowę.

Upragnione wieści dotarły do niego kilka godzin później. Sam nie mógł pokazać, że spodziewał się takiego obrotu sprawy, dlatego nie krążył przy lochach, czekając na uwolnienie Harry’ego, chociaż z nerwów niemal wychodził z siebie. Przy kolacji jakiś uczeń wbiegł do Wielkiej Sali, mówiąc do swoich znajomych, że widział poturbowanego Evana wywlekanego z lochów. Syriusz natychmiast zerwał się z krzesła i wyszedł. Blaise, Dafne i Draco pognali za nim. Po chwili wahania Ginny zrobiła to samo i chociaż Ron starał się ją zatrzymać, wyrwała mu się. Chłopak razem z Hermioną pobiegli za nią.

Łapa nie do końca wiedział, kiedy widziano Evana, dlatego niezbyt się orientował, gdzie ma biec. Postanowił pokierować się do lochów z myślą, że chłopak został wypuszczony zaledwie chwilę wcześniej. Kiedy minęli go Rowle wraz z drugim śmierciożercą, natychmiast pognał z stronę, skąd przyszli, słysząc za sobą Ślizgonów.

Minąwszy róg, dostrzegł Harry’ego.

— Merlinie — wydukał, już z daleka widząc jego obrażenia i pędząc do niego jak szalony.

Chłopak siedział na podłodze tuż przy wejściu do lochów ze zwieszoną głową. Najwyraźniej nie miał siły iść dalej. Syriusz podejrzewał, że został tam, gdzie wywlekli go śmierciożercy. Niemal zawył, kiedy z bliska zobaczył jego stan. Sina skóra i ciemne cienie pod oczami kontrastowały z krwią, która pokrywała czoło, policzki, nos i brodę. Twarz była spuchnięta, nos złamany, a oko podbite. Wyglądało na to, że nie dostawał jedzenia. Syriusz spojrzał niżej i szybko zorientował się, że palce prawej ręki zostały połamane. Nie miał pojęcia, ile obrażeń kryło się jeszcze pod ubraniem, które było przemoczone.

Usłyszał słaby głos Dafne i przekleństwo z ust Blaise’a, ale nie miał zamiaru reagować. Teraz liczył się Harry, który potrzebował pomocy.

— Możesz wstać? — zapytał i usłyszał, że ma zachrypnięty z przerażenia głos.

— Nie zrobiłem tego — odpowiedział chłopak nieprzytomnie.

— Evan, możesz wstać?

— To nie ja…

Syriusz chwycił go delikatnie za policzki i podniósł mu głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Chłopak skrzywił się z bólu, ale nic nie powiedział. Łapa od razu zorientował się, że został nafaszerowany narkotykami. Nie było sensu go o nic pytać, bo nie myślał zbyt logicznie. Najwyraźniej tortury wywołały w nim jedną reakcję na słowa: zaprzeczenie, że to on zabił Michaela. Riley zerknął za siebie, żeby zobaczyć, kogo ma do pomocy. Blaise, Dafne i Draco obserwowali Evana z przerażeniem na twarzach. Spojrzał jeszcze dalej, kiedy zza rogu wypadła Ginny, a zaraz za nią Hermiona i Ron. Ruda zatrzymała się jak z bicza strzelił, a jej oczy rozszerzyły się szeroko na widok poturbowanego chłopaka.

— Blaise?

Chłopak podskoczył jak opatrzony i podbiegł do nauczyciela, by mu pomóc. Podniesienie Harry’ego na nogi okazało się nie lada wyczynem. Starał się uwolnić, zaprzeczając jednocześnie, że zabił Michaela i nie miał siły stać.

— Cały się trzęsie — zauważył Blaise, a Łapa pokiwał szybko głową.

— Musimy go podnieść na siłę — zarządził.

— Może mieć coś złamane — odparła słabo Dafne.

— Nie wątpię, że ma, ale nie mamy innego wyjścia.

Chwilę później ciągnęli chłopaka w stronę skrzydła szpitalnego jak najszybszym tempem. Hermiona pobiegła przodem, by powiadomić o wszystkim pielęgniarkę, więc kiedy dotarli na miejsce, ta była już gotowa. Rozkazała położyć Evana na łóżku i przez chwilę wyglądała tak, jakby nie wiedziała, za co zabrać się na samym wstępie. Zwróciła uwagę na jego mokre ubranie i siną skórę, dlatego zmierzyła temperaturę ciała. Rozkazała Hermionie zrobić herbatę, a później odgrodziła wszystkich parawanem.

Słyszeli, jak kobieta krząta się wokół łóżka z Evanem i mówi coś do siebie. Czasami docierało do nich mamrotanie chłopaka, którego nie rozumieli. Czekali w ciszy na informacje dobre pół godziny, zanim pielęgniarka wyszła zza parawanu.

— Ile dni trwało przesłuchanie?

— Trzy — odparł Łapa.

Pielęgniarka wyglądała na zgorszoną.

— Widząc jego mokre ubranie, mogę jednoznacznie stwierdzić, że dość często stosowali metodę przesłuchania, gdzie wrzucają przesłuchiwanego do lodowatej wody. Ma hipotermię, a oni nie zdawali sobie najwyraźniej sprawy, że to może skończyć się śmiercią.

— Nie sądzę, żeby ich to obeszło, nawet gdyby wiedzieli — powiedział pod nosem Draco.

— Musi się rozgrzać i pozbyć z organizmu narkotyków. Dopiero wtedy będę mogła dokładniej go zbadać. Na razie zajęłam się obrażeniami widocznymi gołym okiem.

Łapa zajrzał do chłopaka, który zwinięty był pod grubym kocem w kłębek i mimo to widoczne było, jak bardzo się trzęsie. Pomfrey zmyła z niego krew i zakleiła rozcięcia, jednak opuchlizna pozostała.

— Ma połamane żebra — przyznała pielęgniarka ze zmartwieniem, kiedy zostali sami. — Miał leżeć w bezruchu, ale każdy automatycznie stara się jak najbardziej rozgrzać, a pod wpływem narkotyków niezbyt zwraca na to uwagę. Pozostaje tylko nadzieja, że nic sobie dodatkowo nie uszkodzi.

— Co jeszcze?

— Połamane palce prawej ręki. Uszkodzone lewe kolano, ale najwidoczniej narkotyki tłumią ból i nie zwraca na to uwagi. Jego ciało to jeden wielki siniak z wieloma ranami. — Pokręciła głową z westchnięciem. — Miał też złamany nos. Jest niedożywiony i odwodniony. Obrażenia wewnętrzne ustalę, gdy będę w stanie. Na razie ma we krwi dużą ilość narkotyków, które uniemożliwiają mi zrobienie dokładnych badań.

Syriusz skinął powoli głową. Na razie to musiało mu wystarczyć.

Ginny, Ron i Hermiona w ciszy wyszli ze skrzydła szpitalnego. Draco, Dafne i Blaise rzucili im spojrzenia, ale natychmiast poszli dalej, coś cicho do siebie mówiąc. Kiedy tylko zniknęli za rogiem, rudzielec warknął do swojej siostry:

— Co to miało być?

— O co ci chodzi?

— Wybiegałaś z Wielkiej Sali, jakby się paliło! — Ginny milczała, a Ron niemal drżał z wściekłości. — Po co do niego pobiegłaś? To śmierciożerca! Zabił Michaela!

— Nie zabił — wymamrotała dziewczyna.

— Skąd możesz o tym wiedzieć, co? — warknął. — To, że zaprzecza jeszcze nic nie znaczy!

— Jestem tego pewna. Nie jest mordercą.

Sfrustrowany chłopak przeczesał palcami włosy.

— Nie znasz go. Nie możesz tego wiedzieć.

— Po co miałby go zabijać i się do tego nie przyznać nawet przed śmierciożercami, szczególnie w trakcie tortur? — wtrąciła się Hermiona ze zmarszczonymi w zastanowieniu brwiami. — To wszystko nie ma sensu.

— Ty też go bronisz? — zdumiał się rudzielec.

— Staram się wymyślić, o co w tym wszystkim chodzi.

— To nie usprawiedliwia zachowania Ginny!

— Co chcesz usłyszeć?! — zdenerwowała się młodsza dziewczyna. — Chcesz znać prawdę?! Proszę bardzo! Zależy mi na nim!

Zaskoczony Ron cofnął się o krok, jakby uderzyła go w twarz.

— Na nim?! Zależy?! Oszalałaś?!

— Może oszalałam, ale taka jest prawda! — rzuciła wściekle.

— Harry…!

— Harry chciałby, żebym była szczęśliwa — odparła ze łzami w oczach.

— Na pewno nie z nim!

— Byłam — zaznaczyła — z nim szczęśliwa, rozumiesz? Dopóki nie przyszedł tutaj Voldemort i wszystkiego nie zniszczył. — Ron rozszerzył oczy w zdumieniu, a Hermiona westchnęła zaskoczona. — Teraz już nie wiem, w co mam wierzyć, ale na pewno nikogo by nie zabił!

Prędko ruszyła przed siebie, zostawiając brata i Hermionę. Ron odprowadził ją niedowierzającym spojrzeniem.

— Słyszałaś? — zapytał zszokowany. — Moja siostra ze śmierciożercą!

— Nie wiemy, kim tak naprawdę jest — odparła spokojnie.

— Służy temu Gadowi!

— To jest bardziej skomplikowane, niż nam się wydaje — podsumowała i ruszyła w ślad za Ginny.

Przez czas spędzony w skrzydle szpitalnym Evana odwiedzały tylko cztery osoby: Riley, Draco oraz Blaise i Dafne. Zabini i Greengrass zjawili się razem po dwóch dniach i oznajmili mu szczerze, że nie wierzą w jego winę, lecz mają mu za złe, że ich okłamał w sprawie swoich poglądów.

— Wiem, że nigdy nie mówiliśmy o tym wprost — powiedziała Dafne — ale zachowywałeś się tak, jakbyś nie miał zamiaru do niego dołączyć. Nagle dowiedzieliśmy się, że od początku przekazywałeś mu informacje. Co mamy o tym myśleć, Evan? Kim ty jesteś?

— Dobrze wiecie, że jest wiele osób, które nie mogą się określić wprost — powiedział szczerze.

— Jesteś tak cholernie pochrzaniony— podsumował Blaise, kręcąc lekko głową, a Evan zaśmiał się lekko na jego słowa, lecz szybko tego pożałował, kiedy poobijane żebra dały o sobie znać.

— Uwierz, że jeszcze się o tym nie przekonałeś — wymamrotał.

— Mamy ci znowu zaufać?

— Róbcie, co chcecie.

Dafne i Blaise wymienili spojrzenia, nie spodziewając się takiej odpowiedzi.

— Nawet nas do tego nie zachęcisz?

— Mam od was wymagać, żebyście po dowiedzeniu się, że jestem szpiegiem Voldemorta bezgranicznie mi zaufali? Sami uznajcie, czy na to zasługuję.

— Nic mi tutaj nie gra. Jesteś albo beznadziejnym szpiegiem, albo nie chcesz tego robić, albo dobrze grasz — podsumował Blaise.

Najwyraźniej postanowili dać mu jeszcze jedną szansę, chociaż podchodzili do niego z wyraźnym dystansem. Draco z kolei nie wydawał się być przejęty i otwarcie mówił mu o większości spraw.

Harry był jeszcze dość mocno posiniaczony i obolały, kiedy pielęgniarka wypuściła go ze skrzydła szpitalnego, jednak nie mogła już mu pomóc. Kiedy we czwórkę weszli do Wielkiej Sali, kilkoro uczniów ucichło na jego widok. W ogóle go to nie zadziwiło, skoro jego twarz wyglądała jak po spotkaniu z wyjątkowo brutalnym bokserem. Palce prawej dłoni nadal były obandażowane, gdyż kości były jeszcze zbyt słabe. Nie miał pojęcia, jak poradzi sobie w trakcie lekcji, kiedy będzie musiał trzymać w niej różdżkę albo pióro. Najbardziej obawiał się zajęć z Larson, gdyż ona na pewno nie da mu taryfy ulgowej, a ostatnio traktowała go znacznie gorzej niż na początku roku. Jej zachowanie trochę się zmieniło, kiedy Voldemort ogłosił, jakie miejsce zajmuje Evan w jego szeregach, jednak nadal podchodziła do niego z dystansem. Wybryk z przesłuchaniem na pewno w jakimś stopniu miał zmienić po raz kolejny jej podejście do niego.

Spotkanie się z Rowlem okazało się dla niego bardzo stresujące. Niemal dostał palpitacji serca, kiedy go dostrzegł, a cała krew odpłynęła z jego twarzy. Nie potrafił opanować tego lekkiego napadu paniki, chociaż przebywał w otoczeniu niemal całej szkoły. A musiał przejść obok śmierciożercy, który już go dostrzegł. Usta Rowle’a wygięły się w szyderczym uśmiechu.

— Evan? — powiedziała cicho Dafne, więc na nią spojrzał. — Wszystko okay?

Pokiwał głową, chociaż było to raczej stwierdzenie, jednak jego serce nadal biło jak szalone. Razem ruszyli do wyjścia, równocześnie kierując się do śmierciożercy. Już go minęli, a Harry zaczął się uspokajać, kiedy usłyszał:

— Może i nie zabiłeś Cornera, ale i tak przyda ci się ta nauczka.

Okoliczni uczniowie zamilkli, a umysł Harry’ego niespodziewanie zalała furia.

— Uważaj, żebym nie zabił kogoś innego — odparł ostro, nawet się do niego nie odwracając.

Słyszał, jak krzesło się przewraca, kiedy Rowle zerwał się do pionu. Dafne jęknęła cicho, popychając Evana, żeby szedł jeszcze szybciej.

— Zabiję tego gówniarza…

Harry miał ochotę odwrócić się i pokazać mu środkowi palec, jednak Blaise mu na to nie pozwolił.

— Przekonałeś się na własnej skórze, do czego jest zdolny i jeszcze go prowokujesz?! — warknął, kiedy znaleźli się daleko za drzwiami Wielkiej Sali.

— Nie myślę, jak go widzę — przyznał Harry. — Szczególnie teraz.

— Musisz się opanować — odparł na to rozdrażniony Draco. — Zachowujesz się tak impulsywnie jak Potter, a sam wiesz, jak on skończył.

Harry rzucił mu szybkie spojrzenie, nic na to nie odpowiadając.

…

Jeden ze skrzatów zajął się kupieniem Harry’emu wszystkich rzeczy potrzebnych do nauki w Hogwarcie. Wrócił ze stosem książek, trzema szatami, płaszczem, rękawicami ochronnymi i innymi przedmiotami. Harry nie miał zamiaru rozstać się ze swoją różdżką, jednak obawiał się, że ktoś może ją rozpoznać, dlatego zainwestował w uchwyt, który odwracał uwagę. Odpuścił sobie także sowę, gdyż nie miał z kim utrzymywać kontaktu poza szkołą.

Pierwszego września czuł niemałe zdenerwowanie. Spakował się już poprzedniego dnia i miał pewność, że wszystko zabrał, lecz świadomość tego, co dzisiaj się zacznie, była dla niego przerażająca. Zszedł ze swoim kufrem na korytarz, gdzie czekał już Syriusz. Mężczyzna zamierzał ich przenieść niedaleko dworca King’s Cross, gdzie mieli się rozdzielić, by nikt ich razem nie zauważył. Już chcieli wychodzić przed budynek, kiedy zatrzymał ich Voldemort. Podał im naszyjniki, które niechętnie odebrali i założyli na szyje.

— Będą się rozgrzewać, gdy będę was wzywał — oznajmił jedynie, a później zniknął za drzwiami bez żadnego pożegnania.

Harry wyszedł z budynku zaraz za Syriuszem. Odetchnął świeżym powietrzem, a później chwycił za ramię chrzestnego, który ich teleportował. Wylądowali w zaułku naprzeciwko dworca.

— Do zobaczenia w szkole — powiedział poważnie mężczyzna, a Harry pokiwał powoli głową.

Ruszył jako pierwszy w stronę wejścia i skierował swoje kroki do barierki, przez którą przeszedł bez żadnego zastanowienia. Znalazł się na peronie 9 i ¾, który był hałaśliwy i pełen ludzi. Rodzice żegnali się ze swoimi dziećmi, nieświadomi, że posyłają ich do szkoły, w której będą rządzić śmierciożercy. Harry minął Draco Malfoya stojącego u boku swoich rodziców. Przez chwilę miał ochotę cofnąć się i rozerwać go na strzępy, kiedy przypomniał sobie, jak zaatakował Dumbleore’a na Wieży Astronomicznej, przez co znalazł się w tak beznadziejnej sytuacji, jednak wiedział, że nie może zwracać na siebie większej uwagi. Ciągnąc za sobą kufer, rozejrzał się wokół i serce zabiło mu szybciej, kiedy dostrzegł Ginny rozmawiającą ze swoją matką. Dziewczyna nie miała na ustach nawet śladu uśmiechu, podobnie jak pojawiający się obok niej Ron i Hermiona. Obserwował ich przez chwilę, nie potrafiąc zmusić się do oderwania od nich wzroku. Powinien być teraz razem z nimi, roześmiany i nieświadomy tego, że za kilka godzin czeka go zderzenie z murem w postaci śmierciożerców w Hogwarcie. Wyrwał się z trasu dopiero wtedy, kiedy ktoś na niego wpadł. Zerknął za siebie, gdy ten ktoś w pośpiechu go przeprosił i zauważył bladego Remusa Lupina. Harry wszedł prędko do pociągu, nie chcąc spotkać się z jeszcze kolejnymi osobami, które znał i które myślały, że jest martwy.

Z łatwością znalazł pusty przydział. Wepchnął kufer na półkę, a później usiadł przy oknie, obserwując peron przez szybę. Zajrzało do niego kilka osób szukających wolnych miejsc, jednak nikt się do niego nie dosiadł. Pociąg ruszył. Harry z niemrawą miną spoglądał na mijane krajobrazy, nie mając pojęcia, jak jego życie dalej się potoczy. W pewnym momencie przysiadła się do niego dwójka przerażonych pierwszoroczniaków, lecz nie zwracali na siebie większej uwagi. Przez jakiś czas wspominał swoją pierwszą wyprawę do Hogwartu. Był wtedy podekscytowany, zaprzyjaźnił się z Ronem, pierwszy raz spotkał się z Hermioną. Zupełnie inaczej niż teraz.

— Czy to prawda, że przy wyborze domu nałożą nam na głowę tiarę, która wczepi się mackami w nasz mózg?

Harry spojrzał z lekkim rozbawieniem na chłopca, który zadał to pytanie. Może warto było zacząć już teraz pokazywać, jaki ma zamiar być? Nawet jeśli Voldemort wymagał od niego szpiegowania, to nie mógł zmusić go, żeby zachowywał się jak gbur, który nie wyciągnie do nikogo ręki.

— Z tego, co mi wiadomo, nakładana jest tiara, z którą możesz porozmawiać na temat domu, do którego chcesz trafić — odpowiedział.

— Ale ma macki, tak?

— Nie ma żadnych macek — odparł z rozbawieniem, przypominając sobie swoje przerażenie, kiedy obawiał się, że nie dostanie się do żadnego z domów. — Po prostu Tiara Przydziału czyta ci w myślach.

— Brat znowu sobie ze mnie zażartował — zirytował się chłopak.

Obserwując dwójkę rozmawiających chłopców, nagle znalazł rozwiązanie swojego problemu. Miał zamiar przekazywać Voldemortowi informacje i jednocześnie robić wszystko, żeby niszczyć jego plany, podburzać Hogwart i walczyć z ukrycia.

________________

Rozdział dla wszystkich sadystów xD

Wiele osób pisało o tym, jak Harry mógł wybronić się przed oskarżeniami, więc napiszę swój punkt widzenia ogólnie ;) Padły hasła: veritaserum, myślodsiewnia, magia umysłu. Również pomyślałam o veritaserum, gdy tylko wpadł mi do głowy ten wątek, jednak Hiddlesconda swoim komentarzem idealnie podsumowała, jak mogła się skończyć taka propozycja Harry'ego. Nawiasem mówiąc, pomysł bardzo ciekawy, ale Lilly Quinnzell również dobrze go podsumowała :D Podobnie z magią umysłu. Ktoś mógł trafić na takie wspomnienia, na które nie powinien. Myślodsiewnia nawet nie wpadła mi, jako autorowi, który analizuje wszystko przed i po napisaniu, do głowy, więc można usprawiedliwić Harry'ego, że również o tym nie pomyślał w tak stresującej sytuacji ;) Ogólnie w tym rozdziale było pokazane, dlaczego wszystko potoczyło się w taki sposób ;) Kwestia Mandy będzie jeszcze wspomniana. 

Lilly Quinnzell, myślę, że veritaserum nie było brane pod uwagę w oryginale, ponieważ można było go używać tylko w szczególnych wypadkach.

TheJoker, gdybym wstawiała dwa rozdziały na tydzień to bardzo szybko zawiesiłabym bloga, bo nie wyrabiałabym z pisaniem ;) Szczególnie, że już teraz mam trochę mało rozdziałów w zapasie.

Unknown, staram się, żeby każde opowiadanie było inne od poprzedniego, więc brnięcie w coś podobnego do DO byłoby trochę bezsensu. Ogólnie również lubię tamtą historię, mam na nią jeszcze bardzo dużo pomysłów, dlatego pojawia się tam tak dużo miniaturek ;)

Caroline Adams, skoro jutro masz urodziny to życzę Ci dużo uśmiechu, zdrówka i spełnienia wszystkich marzeń :)

Czy taka końcówka sprawi, że nie będziecie mnie porównywać do Polsatu? xD

Z całusami,

Wasza Bully :)