Rozdział 16

               Niemal za każdym razem, kiedy Evan natykał się na Rona, chłopak posyłał mu miażdżące spojrzenia. Nie do końca wiedział, co takiego się stało, lecz wytłumaczył to sobie niewyjaśnioną śmiercią Michaela, o którą niektórzy nadal go obwiniali. Pozostali członkowie Gwardii Dumbledore’a nie pokazywali mu aż takiej niechęci, jednak Harry doszedł do wniosku, że nie potrafi nadążyć za uczniami.

             Akcje sabotażowe nie ustawały. Gwardia Dumbledore’a ostro uwzięła się na śmierciożerców krążących po Hogwarcie, co chwilę wywijając im jakieś żarty. Nie było to zbyt bezpieczne, jednak życie w szkole od dawna do takich nie należało.

— Mogliby wpakować w jakąś akcję Multona — powiedział cicho Blaise, kiedy usłyszał chłopaka udającego torturowanego dzisiejszego poranka Krukona. — Chętnie bym im zaklaskał i pogratulował, gdyby wysłali go na jakiś czas do szpitala.

— Może sami to zróbmy — odparł Harry.

Zapadło milczenie, a Evan podniósł głowę, by sprawdzić reakcję przyjaciół na jego słowa. Patrzyli na niego jak na wariata, więc uznał, że palnął głupstwo, jednak nagle Blaise wyszczerzył się.

— Zróbmy to.

Przybił piątkę z Draconem, a na ustach Dafne pojawił się triumfujący uśmiech. Natychmiast zaczęli wymyślać sposób na pogrążenie znienawidzonego chłopaka.

Już kilka dni później wcielili swój plan w życie. Draco był mistrzem zwracania na siebie uwagi i potrafił odgrywać świetne scenki, dlatego razem z Blaisem skupili na sobie uwagę uczniów. Zabini zderzył się barkiem z jednym z najzłośliwszych Ślizgonów na piątym roku. Obaj się potknęli, lecz Draco, niby przypadkiem, ustawił nogę tak, że chłopak runął jak długi na posadzkę. Zerwał się z wściekłością do pionu i zaczął wrzeszczeć na nich jak opętany, przyciągając na siebie spojrzenia większej części uczniów i nauczycieli. Blaise i Draco darli się z równym zapałem, jeszcze bardziej go podburzając. Folison aż wstał z krzesła, a Pansy i Millicenta wystawiały szyje, żeby wszystko dostrzec. W tym czasie Harry z łatwością pokropił eliksirem posiłek Pansy, a Dafne zajęła się Millicentą. Evan już miał nalać mikstury do jedzenia Folisona, kiedy ten nagle zaczął się obracać, uznając, że zdarzenie nie jest warte jego uwagi. Dafne z rozmysłem na niego wpadła, dając Harry’emu dodatkowy czas. Folison zaczął obrzucać dziewczynę błotem, dlatego Evan bez skrupułów wylał na jego posiłek znacznie więcej eliksiru.

— Wal się, świrze — rzuciła Dafne na odchodnym, zarzuciła włosami i ruszyła razem z Evanem do Blaise’a i Draco, żeby załagodzić konflikt.

Obaj chłopcy niemal natychmiast zaczęli wycofywać się z kłótni, aż w końcu awantura zakończyła się zgodą. We czwórkę usiedli przy stole.

— Mam nadzieję, że udławi się tymi piórami — oznajmiła Dafne ze złośliwym uśmieszkiem.

Efekty ich współpracy pojawiły się na lekcji obrony przed czarną magią. Ćwiczenia zostały przerwane przez dziwne zachowanie Folisona, który chrząkał i kasłał jak opętany. Kiedy zaczął wypluwać pióra, uczniowie zaczęli się podśmiechiwać, a Riley spojrzał na niego z uniesionymi brwiami.

— Folison, dobrze się czujesz?

— Kooo ko ko ko…

Uczniowie ryknęli śmiechem, kiedy Ślizgon zaczął gdakać. Przerażony Folison rozszerzył oczy, a Harry i Dafne wymienili zadowolone spojrzenia. Pansy chichotała jak szalona, dopóki jej śmiech nie zamienił się w gdakanie kury. Millicenta szybko do nich dołączyła, więc uczniowie mieli ubaw po pachy. Folison najwyraźniej chciał zawyć ze złości, więc z jego gardła wydobyło się długi i przeciągły dźwięk, przez co nawet nauczyciel parsknął śmiechem, nie mogąc się powstrzymać. Rozwścieczony Ślizgon podbiegł do wyjącego ze śmiechu Blaise’a i popchnął go w ramię.

— Łapy przy sobie, kogucie — powiedział chłopak. — Gdakaj sobie do kogoś innego albo walnę ci w dziób.

Draco zgiął się wpół, ledwo biorąc oddech. Pansy i Millicenta wypluwały pióra, ledwo panując nad histerią, więc Riley nakazał iść całej trójce Ślizgonów do skrzydła szpitalnego. Nim jednak to się stało, Folison z furią w oczach wskazał palcem na śmiejącą się grupkę osób składającą się z Dafne, Blaise’a, Draco i Evana, czym jasno wskazał, kogo o to oskarża. W odpowiedzi Blaise pokazał mu środkowy palec, za co nauczyciel odjął mu punkty.

Folison, Pansy i Millicenta pluli piórami do końca dnia, a Harry momentami czuł się jak kiedyś, gdy słyszał na korytarzach śmiechy.

Kiedy we czwórkę siedzieli przy palącym się kominku, rozwiązując zadania, Draco powiedział do nich cicho:

— Może nie warto ograniczać się tylko do jednego wyskoku i tylko do trójki tych głąbów? — Wszyscy spojrzeli na niego pytająco, a on pochylił się do nich, mówiąc cicho: — Mam ochotę zmieszać te świry z błotem.

— Draco Malfoy zakłada klub sabotażowy? — odparł rozbawiony Blaise.

— Po prostu od czasu do czasu skopmy im tyłki — zaśmiała się Dafne.

Nie chciałem trafić do jednej grupy sabotażowej, więc trafiłem do drugiej, pomyślał Evan, zgadzając się na ich pomysł.

Zebrali w sobie tyle odwagi, by kolejny szturm przeprowadzić na śmierciożerców. Plan był szalony, jednak cała czwórka Ślizgonów gotowa była na walkę z różnych przyczyn. Harry uznał, że tym wyczynem podburzą Hogwartczyków jeszcze bardziej, a członkowie GD zobaczą, że nie tylko oni gotowi są do bitwy. Głównie z tego powodu nie powstrzymywał Draco, Dafne i Blaise’a, chociaż musiał przyznać, że robi to również po to, by ponownie mu zaufali i dlatego, że nie chciał siedzieć bezczynnie.

Musieli działać ostrożnie, cierpliwie i rozważnie. Przez kilka dni obserwowali, jakim systemem zmianowym działają ochroniarze i które pokoje są puste o odpowiednich godzinach. Evan miał ochotę zacząć od kwater Rowle’a, jednak Blaise wyperswadował mu to z głowy, twierdząc, że szybko zorientują się, kto za tym wszystkim stoi. Odpuścił niechętnie, ale Draco zapewnił go, że przyjdzie pora również na niego.

Kiedy rozpoczęli akcję, cała czwórka była zdenerwowana, ale także zdeterminowana. Wyszli z dormitorium po północy, odziani w ciemne ubrania, z nasuniętymi kapturami na głowy i z zaklęciem wyciszającym na butach. Niezauważeni przemknęli przez korytarze, rozglądając się czujnie z różdżkami w dłoniach i zatrzymali się dopiero na piętrze, na którym znajdowały się kwatery śmierciożerców. Rozbiegli się wzdłuż korytarza, każdy do wybranych wcześniej drzwi. Najpierw upewnili się, że pokoje są puste, a później równocześnie odkluczyli przejście zaklęciami.

Harry znalazł się w tak ekskluzywnych kwaterach, że przez moment furia zakryła mu obraz. Uczniowie nie dostawali pełnowartościowych posiłków, chodzili zaniedbani i ratowali się narkotykami, a śmierciożercy żyli jak królowie. Puchate dywany, stół zastawiony bogatymi potrawami, mnóstwo różnorodnego alkoholu, złote ramy przy obrazach.

Mieli ograniczyć się do rzucenia na szaty zaklęć i wylania eliksiru, który miał wytwarzać śmierdzący odór, jednak kiedy Harry zobaczył kwaterę, postanowił jeszcze bardziej uprzykrzyć życie mieszkańcowi pokoju. Podciął nogi od krzesła, by runęło, kiedy ktoś na nim usiądzie, do alkoholi podolewał eliksiru, który mieli rozlać na podłodze, a na prześcieradło w łożu wylał znalezioną czekoladę. Dopiero wtedy wyszedł, zakluczył drzwi i ruszył w kierunku punktu, gdzie mieli się spotkać. Na miejscu byli już Blaise i Draco, a po chwili dołączyła do nich Dafne. Razem pobiegli do pokoju wspólnego, ledwo unikając spotkania z ochroną. Dopóki nie znaleźli się na miejscu, nikt się nie odezwał.

— Co zrobiliście? — zapytał Blaise.

— A co zaplanowaliśmy? — odparł Evan.

— Daj spokój.

Po chwili ciszy Dafne przyznała:

— Dolałam eliksiru do szamponu do włosów i pasty do zębów.

— Ja do butelek z alkoholem — ujawnił Harry.

— Rozwaliłem mu kibel, więc gdy na nim usiądzie, trochę go zassie — dorzucił Draco.

— Miał w pokoju węże, więc włożyłem mu je pod kołdrę — dodał Blaise.

Wymienili między sobą spojrzenia i równocześnie zaczęli się śmiać.

Ich akcja na pierwszy rzut oka była niewidoczna, jednak czwórka Ślizgonów dostrzegała wściekłość czterech ochroniarzy, którzy zapewne natknęli się na ich pułapki. Kiedy znaleźli pretekst, by znaleźć się blisko jednego z ich celów, natychmiast z tego skorzystali.

— Zawsze interesowała mnie lekcja transmutacji — powiedziała swobodnie Dafne.

Szata śmierciożercy poderwała się w górę, zakrywając jego głowę, co spotkało się uderzeniem w zbroję. Będący na korytarzu uczniowie zaczęli się śmiać, chociaż chichoty szybko ucichły, kiedy przestraszyli się kary. Rozdrażniony ochroniarz szarpał za upartą szatę jak opętany, a kiedy wreszcie udało mu się z niej uwolnić, odwrócił się w stronę najbliżej stojących uczniów, by rzucić w nich miażdżące spojrzenie. Dopiero kiedy mężczyzna zniknął za rogiem, młodzież zaczęła bardziej otwarcie się śmiać. Evan wymienił zadowolone spojrzenie z Blaisem. Zemsta była słodka.

Przy każdej nadarzającej się okazji czwórka Ślizgonów wypowiadała hasło „lekcja”, by zbłaźnić ochroniarzy. Zdarzało się, że pozostali wychowankowie przypadkiem uruchamiali machinę, sprawiając, że szaty podrywały się do góry lub kaptury nakładały się na głowy z taką siłą, że ochroniarze musieli chodzić zgięci.

Zabawa rozdrażniła śmierciożerców, czego Ślizgoni się spodziewali. Obrywały postronne osoby, które trafiły w nieodpowiednie miejsce w nieodpowiednim czasie, więc Harry, Dafne, Draco i Blaise powoli się wycofywali, wiedząc, że zaklęcia przestaną działać już kolejnego dnia. Nie mieli jednak zamiaru odpuścić, a kiedy dostrzegli zemstę śmierciożercy na jakimś pierwszaku, postanowili odegrać się jeszcze raz, tym razem bardziej brutalnie.

Na podstawie zapisków sprzed poprzedniej akcji, ustalili kolejne wolne pokoje w trakcie ciszy nocnej. Przedostali się na odpowiedni korytarz i rozniecili ogień w dwóch pomieszczeniach. Ledwo udało im się uciec z miejsca zdarzania.

Rano po Hogwarcie rozniosła się informacja o pożarze w części zamieszkałej przez śmierciożerców. Ogień rozprzestrzenił się na cztery pokoje, więc czwórka Ślizgonów była z siebie dumna. W ich głowach tworzyły się coraz odważniejsze akcje sabotażowe.

Spotkania GD zwykle poprzedzone były cichymi rozmowami lub ciszą. Tym razem Pokój Życzeń niemal huczał od plotek. Ginny obserwowała uczniów z zastanowieniem, nie mając pojęcia, co ma o tym wszystkim sądzić. Czyżby ktoś z nich działał na własną rękę?

Hermiona uciszyła przybyłych, którzy rozsiedli się w półokręgu na poduszkach. Wszyscy wbili w nią spojrzenia.

— Jak sami wiecie, ostatnio w Hogwarcie ktoś zaczął organizować akcje sabotażowe skierowane w śmierciożerców, których nie planowaliśmy na spotkaniach — zaczęła, rozglądając się uważnie po siedzących naprzeciwko niej uczniach. — Czy ktoś z was działa na własną rękę?

W sali zapadła cisza jak makiem zasiał. Gwardziści rozglądali się po sobie, czekając, aż ktoś się odezwie albo podniesie dłoń. Nikt tego nie zrobił. Ginny uważnie przyjrzała się każdej osobie, którą mogłaby o to podejrzewać, jednak ich twarze były równie zdezorientowane co każda inna.

— Ktoś jeszcze działa przeciwko śmierciożercom — uznał w końcu Neville. — Nie jesteśmy sami.

— Kto to może być? — zapytała natychmiast Hanna Abott.

Ginny nagle odczuła, że znalazła się w ulu pełnym pszczół, kiedy uczniowie zaczęli wymieniać się pomysłami. Westchnęła głośno. Nie sądziła, że szybko rozgryzą, kto kryje się za atakami na pokoje śmierciożerców, skoro nie był to nikt z Gwardzistów. Z drugiej strony czy było to takie ważne? Oni również działali w tajemnicy.

Zerknęła w stronę Rona, który udzielał się w dyskusji. Od kiedy wyznała mu, że spotykała się z Evanem, był na nią niesamowicie wściekły. Sądził, że chłopak jest ich wrogiem, choć zapewniała, że ten nigdy nikogo by nie zabił. W ogóle to do niego nie docierało. Evana postrzegał jedynie w ciemnych barwach i oskarżał go o całe zło świata.

Westchnęła jeszcze raz. Od kiedy Evan trafił do skrzydła szpitalnego po przesłuchaniu, nie przebywali ze sobą. Zwykle mijali się na korytarzu bez słowa, chociaż przyłapywała się na tym, że odprowadza go spojrzeniem. Czasami widziała wbite w nią oczy. Początkowo próbował z nią porozmawiać, jednak widząc jej zdecydowanie, zrezygnował. Tęskniła za ich spotkaniami na Wieży Astronomicznej, za jego ciepłym spojrzeniem, za dotykiem, który sprawiał, że po jej ciele przechodziły przyjemne dreszcze, za zwykłą rozmową z nim. Wierzyła, że nie zabił Michaela, jednak nadal nie potrafiła określić, kim tak naprawdę jest.

Po spotkaniu Gwardii, na którym uczyli się kolejnego zaklęcia ofensywnego, wszyscy rozeszli się do swoich pokoi wspólnych. Nauczyli się niepostrzeżenie przemykać przez korytarze, chociaż każdy obawiał się, że prędzej czy później zostaną przyłapani.

Hermiona i Ron zostali przy kominku, choć inni rozeszli się do swoich łóżek. Odczekali, aż zamkną się wszystkie pary drzwi i dopiero wtedy dziewczyna odezwała się cicho:

— Przyjaciel w ogóle się nie odzywa. Chyba nie jest w stanie zorganizować nam wyjścia poza Hogwart, co wcale mnie nie dziwi.

— Co robimy? — zapytał Ron.

— Myślisz, że powinniśmy przekazać mu zdobyte przez nas podejrzenia? Musimy ruszyć z miejsca. Jeśli nie przeszukamy Grimmauld Place, nie jesteśmy w stanie zdobyć innych informacji.

— Nawet jeśli przekażemy mu to, co wiemy, jakim sposobem wejdzie do domu? — zauważył chłopak. — Najprawdopodobniej nie zna hasła. Chyba że jest to ktoś, kto jest w Zakonie Feniksa, jednak dlaczego nie dałby nam znaku?

— Nie damy rady wydostać się z zamku sami — westchnęła Hermiona. — Nawet jeśli udałoby nam się omamić jakiegoś śmierciożercę, żeby wydostać się przez Posąg Jednookiej Czarownicy, ktoś musiałby pomóc nam wrócić i jednocześnie nie wzbudzić podejrzeń. To nie byłoby takie proste.

— Zastanawiałaś się, skąd śmierciożercy znają wszystkie tajemne wyjścia z Hogwartu? Zupełnie jakby mieli dostęp do Mapy Huncwotów — zauważył Ron, marszcząc brwi.

— Gdyby mieli do niej dostęp, już dawno wszyscy z GD wylądowaliby w lochach — odpowiedziała, kręcąc lekko głową i wpatrując się w wygaszony kominek. — Po prostu ktoś musiał im o nich powiedzieć lub zebrali informacje od różnych osób.

— Czyli nadal stoimy w miejscu.

— Niestety — westchnęła. Po chwili ciszy spojrzała na chłopaka i rzekła trochę niepewnie: — Przestań gniewać się na Ginny. Nie zrobiła nic złego.

Ron zrobił naburmuszoną minę.

— Sądzisz, że zadawanie się ze śmierciożercą, nie jest niczym złym? Od początku wiedzieliśmy, że coś jest z nim nie w porządku, a ona mimo wszystko się z nim spotykała.

— Evan jest skomplikowany. Z jednej strony dowiedzieliśmy się, że służy Voldemortowi, ale z drugiej nie zachowuje się jak śmierciożerca. Według Ginny nie ma znaku.

— To nic nie znaczy.

— Wiem, że nie, jednak coś mi tutaj nie pasuje.

— Jest szpiegiem!

— Jak może być szpiegiem, skoro sam Voldemort oznajmił publicznie, co Evan robił? Nie widzisz tych sprzeczności? — zdumiała się. — Po co to zrobił? Przecież Evan nadal mógł szpiegować, a to, że został publicznie wydany, wszystko skreśliło. Jaki sens ma szpiegowanie, kiedy wszyscy o tym wiedzą?

— Może to ich nowa taktyka. Sam Voldemort powiedział, że strasznie namieszał w Hogwarcie. Być może nadal to robi. Nadal miesza wszystkim w głowach. Jeszcze zadaje się z Malfoyem.

— Malfoy jest drugą zagadką. Po śmieci ojca zachowuje się całkowicie inaczej, a to, że zaczął zadawać się z Evanem, może dużo znaczyć. W Slytherinie doszło do rozłamu. W sumie tylko Ślizgoni wiedzą, co się tam dzieje. My jesteśmy mniej zorientowani w tym temacie, co nie jest dziwne, skoro Ślizgoni zawsze byli na bocznym torze. Może gdybyśmy mieli kontakty wśród tych uczniów, wiedzielibyśmy więcej. W Slytherinie dzieje się o wiele więcej, niż nam się wydaje. Powiedziałabym nawet, że jest to trochę sprawka Evana. Od kiedy pojawił się w Hogwarcie, niektórzy Ślizgoni zachowują się inaczej. Jakby robił coś, co zmusza ich do pokazywania, po jakiej stronie stoją naprawdę, ale jednocześnie nie ujawnia, jaki sam jest. Cała ta sytuacja w Hogwarcie zmieniła uczniów. Wracając do Evana… Blaise i Dafne od początku udowadniają, że nie popierają tego, co się dzieje. Evan dołączył do ich grupy, wszyscy to widzieli. Kiedy Voldemort wyznał prawdę na jego temat, odwrócili się od niego, ale jednocześnie Evan i Malfoy zaczęli trzymać się razem. Po tym, jak Evan został oskarżony o zamordowanie Michaela, Dafne, Blaise i Malfoy uwierzyli w jego niewinność i od tej pory zaczęli trzymać się razem. Nie sądzę, żeby Blaise i Dafne przystali do Voldemorta, a mimo wszystko mu uwierzyli.

— Czyli? — zapytał zdezorientowany Ron.

— Nie wiem — odparła sfrustrowana. — Jest… skomplikowany — dodała z rezygnacją. — Ale jakimś cudem wierzę, że jest po naszej stronie. Czasami jego zachowanie… — Odwróciła głowę od chłopaka, jakby wstydziła się swoich kolejnych słów. — Czasami przypomina mi Harry’ego.

— On? — wydukał Ron.

— To jego zachowanie, kiedy stanął w obronie Blaise’a, chociaż wiedział, że tego pożałuje. To, jak patrzy na Ginny. Czasami jak z nim rozmawiam… Jakbym słuchała Harry’ego. Z drugiej strony jest zupełnie inny. Taki… bardziej rozważny, mimo pojedynczych wybryków. Jakby to był Harry, ale bardziej…

— … dorosły.

Oboje odwrócili się w stronę schodów, na których stała Ginny. Najwyraźniej od jakiegoś czasu słuchała ich rozmowy.

— Jakby sytuacja w Hogwarcie zmusiła go do zmiany podejścia do niektórych spraw — dodała.

— Właśnie — przyznała Hermiona z westchnięciem.

Ginny usiadła naprzeciwko nich.

— Też tak czuję — przyznała. — Szczególnie wtedy, gdy byliśmy sami. — Ron skrzywił się na jej ostatnie słowa. — Przestań się na mnie boczyć. Mam prawo spotykać się z tym, z kim chcę.

— I tak skończyły się twoje wybory — odparł z przekąsem. — Cały czas cię okłamywał. Warto było?

— Owszem — zakomunikowała ze słabym uśmiechem, a chłopak aż wciągnął głęboko powietrze ze zdumieniem. — Nie będę żałowała momentów, w których byłam szczęśliwa. A Evan…  Ciężko go ocenić, nawet mnie, ale weź pod uwagę również to, jak pomagał innym uczniom, a nie tylko to, co powiedział Voldemort.

— Bronisz go?

— Nie. Staram się zrozumieć, czym się kieruje i jaki jest naprawdę. Nie skreślam go, bo… nie jest zły. Przestań dzielić świat na czerń i biel. Czasami naprawdę warto.

Wstała i wróciła do siebie, zostawiając ich samych.

…

Tak jak Harry się spodziewał, zaraz po przekroczeniu bramy Hogwartu dostrzegł śmierciożerców, którzy zmuszali uczniów do wejścia do Wielkiej Sali. Niektórzy się opierali, lecz ich bunt kończył się na niczym. Harry rozejrzał się po twarzach uczniów, dostrzegając szok, zaskoczenie bądź przerażenie. Jedynie Ślizgoni wyglądali na zadowolonych i przekraczali próg Wielkiej Sali z dumnie uniesionymi głowami. Było wśród nich kilka wyjątków, lecz oni nie rzucali się w oczy tak bardzo.

Harry dołączył do zebranych przy McGonagall pierwszorocznych. Kobieta mocno zaciskała usta, obserwując wałęsających się po szkole śmierciożerców. Chłopak rozejrzał się po uczniach i dostrzegł wielkie oczy chłopców, którzy przysiedli się do niego w pociągu. Fascynacja zamkiem była o wiele mniejsza, kiedy widzieli tutaj osoby służące Voldemortowi.

Nadeszła pora na wkroczenie do Wielkiej Sali, gdzie zebrali się wszyscy uczniowie. Wśród ciszy podeszli do podestu. Harry czuł się jak olbrzym, idąc za niskimi nowicjuszami. Z niechęcią wysłuchał przemowy Snape’a jako dyrektora Hogwartu. Nie miał pojęcia, jakim zarządcą będzie mężczyzna, ale Harry nie spodziewał się cudów. Szkoła opanowana przez Voldemorta nie mogła być taka jak wcześniej.

Jego nazwisko wyczytano jako pierwsze. Usiadł na stołku, wiedząc, czego się spodziewać. McGonagall nałożyła Tiarę Przydziału na jego głowę. Od razu usłyszał w myślach głos czapki:

— Harry Potter. Przed tobą niebezpieczna misja. Przydział domu w twojej sytuacji to priorytet. Gdzie cię przydzielić? Gryffindor czy Slytherin? Buntowanie znajomych ci osób czy przeciąganie na drugą stronę tych znienawidzonych?

Rób, co uważasz za słuszne.

— Skoro tak… SLYTHERIN!

Klamka zapadła. Na własne życzenia trafił w gniazdo os. Ruszył w stronę odpowiedniego stołu, gdy tylko dyrektorka zabrała Tiarę Przydziału. Miał nadzieję, że jego twarz nie pokazuje zbyt dużo emocji, ponieważ nie wiedział, na ile może sobie pozwolić. Widząc spojrzenia Malfoya, Zabiniego i Parkinson, zdecydował się od razu zacząć wdrażać swój plan w życie. Skierował się do nich, a oni natychmiast przyjęli go do siebie, zaciekawieni nowym uczniem. Miał nadzieję, że nie ścisnął zbyt mocno dłoni Malfoya, kiedy się witali, ponieważ przed oczami miał scenę z Wieży Astronomicznej, gdy chłopak zaatakował Dumbledore’a, rozpoczynając ciąg tragicznych zdarzeń. W trakcie przydziałów trójka Ślizgonów zadawała mu pytania, a on przedstawiał im wymyśloną historyjkę, ograniczając się do niewielu słów. Nie chciał zdradzać zbyt dużo na samym wstępie.

Snape wygłosił wszystkie nakazy i zakazy, a później na stołach pojawiło się jedzenie. Harry miał tak ściśnięty żołądek ze stresu, że ledwo wdusił w siebie nałożone na talerz jedzenie. Podniósł głowę, czując na sobie spojrzenia i niemal od razu dostrzegł wpatrzoną w niego Ginny. Jego serce zaczęło bić jak szalone. Nadal nie wiedział, jak będzie się zachowywać względem dziewczyny.

— Zdrajczyni krwi Weasleyów — zakomunikował Malfoy z szyderczym uśmiechem, widząc spojrzenie chłopaka. — Obok siedzi jej równie zdradziecki brat, a dalej szlama Granger. Bez Pottera wydają się mało energiczni. Zwykle wszędzie ich pełno.

Harry mimowolnie uniósł kącik ust, słysząc jego słowa. Trudno było się z nim nie zgodzić.

Uczta powitalna minęła we względnym spokoju, chociaż uczniowie zachowywali się znacznie ciszej niż na tych, w których Harry uczestniczył w poprzednich latach. Słuchał słów Malfoya, Parkinson i Zabiniego, licząc na to, że ich słowa jakoś rozeznają go w sytuacji, lecz na nic to się zdało. Kiedy odesłano uczniów do łóżek, Blaise postanowił zająć się nowym uczniem siódmego roku, a Pansy i Draco wywiązywali się w obowiązków prefektów, przywołując do siebie pierwszorocznych. Zbyt dużo ze sobą nie rozmawiali, a Harry odetchnął, kiedy znaleźli się w dormitorium. Na dzisiaj miał dosyć udawania zobojętniałego człowieka.

____________________

Dotarliśmy do punktu, w którym rozpoczęła się akcja Umowy, więc na tym rozdziale urywają się wątki ze wspomnieniami.

We wtorek śmigam na koncert Asking Alexandria. Trochę się stresuję, bo w ostatnich dniach plany kompletnie mi się zawaliły i musiałam wszystko ogarniać od początku, ale jadę i mam nadzieję, że wrócę xD 

Buziaki,

Wasza Bully :)