Rozdział 19

Początkowo Harry był tak zaskoczony, że patrzył na Draco w kompletnym zdumieniu. Później do jego mózgu dotarły słowa, które blondyn wypowiedział, więc jego serce zaczęło bić dwa razy szybciej niż zwykle. Następnie uświadomił sobie, że nie może pokazać po sobie, że chłopak powiedział coś, co go dotknęło, dlatego parsknął śmiechem.

— Coś wciągnąłeś, gdy nie widziałem? — zapytał z rozbawieniem i liczył na to, że w jego oczach pojawiło się to samo uczucie, a nie przerażenie, które tak naprawdę czuł.

— Byłbym zdziwiony, gdybyś się przyznał — odparł na to Draco, nie zdejmując z ust szyderczego uśmiechu. — Możesz mi wmawiać, że coś sobie ubzdurałem, ale wiem, jaka jest prawda. Starasz się grać kogoś innego, ale niektóre zachowania cię zdradzają.

Podszedł bliżej Harry’ego, który nie odsunął się, by blondyn nie pomyślał, że chce uciec.

— Przez sześć lat byliśmy wrogami. Znam twoje słabe punkty — powiedział mu prosto w oczy.

— Nie wiem, co sobie ubzdurałeś, ale szczerze mi to zwisa i powiewa, Draco — odrzekł chłodno. — Zejdź na ziemię.

— Nie wiem, w co pogrywasz, ale dowiem się tego prędzej czy później. Mów sobie co chcesz. Nie zmienię swojej opinii. 

— Więc miej swoją surrealistyczną opinię i zrób z nią, co chcesz, okay?

— Nie jesteś ciekaw, dlaczego tak uważam? — zapytał Draco z uśmieszkiem, jakby dobrze się bawił.

— Wiesz co? W sumie nie. Masz zbyt wybujałą wyobraźnię. — Zmarszczył brwi, jakby nad czymś się zastanawiał. — Trochę zaczynasz mnie tym przerażać.

Pokręcił głową, pokazując, że jest rozbawiony tym, co powiedział Draco i ruszył w stronę dormitoriów.

— Nie przekonasz mnie — rzucił jedynie idący za nim blondyn.

Harry westchnął ciężko, jakby męczyło go gadanie Draco. Przerwał rozmowę, zanim palnął coś, co mogłoby go pogrążyć jeszcze bardziej.

Natrętne spojrzenie Draco towarzyszyło Harry’emu od samego rana. Nie powiedział jednak ani słowa o swoich hipotezach Blaise’owi i Dafne, co w jakimś stopniu stanowiło dla Evana ulgę. Domyślał się, że oboje wyśmialiby blondyna za takie wymysły, jednak wolał nie kusić losu i dawać wszystkim jak najmniej powodów do podejrzeń.

Tak jak Harry się spodziewał, Gwardziści wreszcie zostali wypuszczeni z lochów, chociaż większość z nich poważnie poraniono. Najwyraźniej uznano, że przed samym wyjściem muszą dostać nauczkę. W związku z tym, że Ron i Hermiona odzyskali wolność, Harry i Syriusz postanowili wcielić swój plan w życie. Eliksir już od jakiegoś czasu czekał na użycie, a Łapa zebrał dostatecznie dużo informacji na temat ochroniarzy. Evan podrzucił dwójce Gryfonów wiadomość z instrukcją postępowania i kiedy tylko ta zniknęła ze schowka, razem z Łapą zabrał się za intensywne przygotowania.

Już kilka dni później ochroniarze, których sobie upatrzyli, mieli nocny dyżur na drugim, trzecim i czwartym piętrze, więc okazja była idealna. Ron i Hermiona, zgodnie ze wskazówkami, od dnia odebrania informacji codziennie rano i popołudniu zaglądali do skrytki, by byli gotowi do akcji w każdej chwili. Harry zostawił im wiadomość, gdy tylko Łapa dowiedział się, kiedy ich cele będą na patrolu. Evan i Riley spotkali się w gabinecie nauczyciela i ruszyli do pracy pół godziny szybciej, niż umówili się z Ronem i Hermioną. Adrenalina buzowała w ich żyłach, a serca biły jak szalone. Cicho przemieszczali się korytarzami Hogwartu, słysząc każdy najmniejszy szelest i szukając dwójki ochroniarzy. Znalezienie ich było dziecinnie proste, podobnie jak oszołomienie ich z ukrycia. Prędko zaciągnęli ich do jednego z pomieszczeń.

— Żeby wszystko przebiegało bez problemów — wymamrotał Syriusz, ściągając z jednego z nich szaty.

Narzucili na siebie ich ubrania, skrępowali śmierciożerców i zakleili im usta, wrzucili ich włosy do przygotowanego eliksiru, a następnie wypili zawartość fiolek. Nastąpił nieprzyjemny proces przemiany w inne ciała. Harry czuł, jak jego mięśnie ramion się rozszerzają, nogi kurczą, a włosy jakby wwiercały się w czaszkę. Ściągnął okulary i wrzucił je do kieszeni, a później zerknął na Łapę, który stał się chudzielcem o ziemistej twarzy i wątłych ramionach.

— Do boju — oznajmił jedynie mężczyzna trochę piskliwym głosem.

Wyjrzeli na korytarz, który był zupełnie pusty i wyślizgnęli się z klasy. Spokojnym krokiem, by nie wzbudzać podejrzeń, ruszyli w stronę trzeciego piętra, gdzie umówieni byli z Ronem i Hermioną. Wkroczyli do klasy obrony przed czarną magią i od razu dostrzegli, że Gryfoni są już na miejscu. Natychmiast wycelowali różdżkami w stronę drzwi, a nabrali podejrzeń, kiedy zaraz za Harrym do środka wszedł Syriusz.

— Spokojnie. Przyjaciół jest dwóch — powiadomił Harry, unosząc ręce w geście poddania.

Podejrzliwość nie zniknęła z ich twarzy, chociaż opuścili różdżki.

— Kim wy jesteście? — zapytała Hermiona. — Skąd… wiecie o tym wszystkim?

— Teraz dajmy sobie z tym spokój — uciął jej pytania Łapa. — Idziemy.

Najwyraźniej chcieli jeszcze coś powiedzieć, lecz Harry rzucił:

— Nie marnujcie czasu. Im dłużej tutaj jesteście, tym mniej będziecie go mieli poza Hogwartem. — Natychmiast ruszyli do drzwi. — Udawajcie, że złapaliśmy was na łamaniu regulaminu.

Przemienieni Harry i Syriusz ruszyli za Ronem i Hermioną, jakby ich pilnowali. Dotarli do Posągu Jednookiej Wiedźmy.

— Macie niecałą godzinę — powiedział szybko Harry. — Jeśli się spóźnicie, będziecie musieli radzić sobie sami z powrotem do dormitorium i zaryzykujecie, że ktoś was złapie przy wychodzeniu zza posągu, jasne? Dacie radę?

— Nie wiem. Może nam to zająć więcej czasu — odparła Hermiona.

Harry wymienił spojrzenie z  Syriuszem.

— Chyba uda nam się coś wykombinować, żeby wydłużyć wam czas o kolejną godzinę — powiedział Łapa.

— Okay. Lepiej już…

— Selwyn, co się tutaj dzieje?

Cała czwórka niemal automatycznie się spięła, słysząc głos Mulcibera. Syriusz zerknął ostrzegawczo na Harry’ego, który podszywał się pod wymienionego śmierciożercę, a później odwrócili się w stronę nadchodzącego mężczyzny. Towarzyszył mu jakiś mało znaczący ochroniarz.

— Złapaliśmy tych gówniarzy, jak kręcą się po korytarzach — odparł Evan.

Mulciber i drugi z mężczyzn zatrzymali się przy nich.

— Nie wyglądają tak, jakbyście ich ukarali — warknął pierwszy z nich.

— Prowadzimy ich do Rowle’a.

— Nie znacie wytycznych? Od razu do lochów i zabrać im żarcie!

W głowie Harry’ego zaczął wyć alarm, lecz szybko wpadł mu do głowy pomysł, który był ostatnią deską ratunku.

— To bachory z sabotażu. Pewnie wracają ze spotkania i znowu szykują się do buntu.

Mulciber odepchnął Syriusza oraz Evana i podszedł bliżej Gryfonów. Przyjrzał im się i zmrużył gniewnie oczy.

— Rowle pewnie wolałby przesłuchać ich osobiście. W końcu stoją na czele buntowników — dorzucił Łapa.

Mulciber wyszczerzył drapieżnie zęby.

— To nie stoi na przeszkodzie, żeby trochę ich sponiewierać. Crucio!

Harry ledwo powstrzymał się przed podskokiem, kiedy mężczyzna tak niespodziewanie cisnął zaklęciem torturującym w Rona. Hermiona krzyknęła, gdy chłopak upadł na ziemię pod wpływem klątwy. Evan i Riley nie mieli jednak możliwości, żeby to przerwać, dlatego musieli ograniczyć się do obserwowania, chociaż wszystko się w nich rwało, żeby zareagować. Klątwę przerwano dość szybko.

— My ich zaprowadzimy. Wy zajmijcie się patrolem — warknął Mulciber i popchnął Hermionę przed siebie.

Dziewczyna rzuciła Evanowi spanikowane spojrzenie, kiedy drugi ze śmierciożerców poderwał Rona z ziemi. Wszystko się wali, pomyślał Harry, zanim równocześnie z Syriuszem oszołomili oddalających się ochroniarzy.

— Idźcie. My musimy posprzątać ten bałagan — rzucił Łapa z rezygnacją w stronę dwójki Gryfonów. — Pospieszcie się, bo wszystko już zaczyna się chrzanić — dodał, kiedy dziewczyna otworzyła przejście.

— Postaramy się.

Zniknęli w posągu, a Harry i Syriusz natychmiast ukryli ciała nieprzytomnych śmierciożerców i wyczyścili im pamięć. Wymienili spojrzenia i nawet nie musieli mówić, że obaj czują nadchodzące kłopoty.

— Jak chcesz wydłużyć czas? — zapytał Harry.

— Włamiemy się do pracowni eliksirów. Być może Slughorn ma jakieś zapasy wielosokowego.

Ślizgon pokiwał głową, chociaż bardziej chciał położyć się na posadzce i uderzać w nią pięściami, krzycząc jak małe dziecko, że nigdzie nie idzie. Bez pośpiechu, żeby nie zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi, skierowali się po schodach w dół. Liczyli na to, że nie spotkają kolejnego patrolu, jednak jakikolwiek problem, którego się obawiali, spadał na nich na każdym kroku.

— Schodzicie z patrolu?

Spojrzeli za siebie, słysząc następnych ochroniarzy. Harry usłyszał, jak Łapa mamrocze jakieś przekleństwo, zanim odpowiedział:

— Podobno w lochach jest jakiś bachor na przesłuchaniu. Mamy do przekazania wiadomość temu, kto go przesłuchuje.

— We dwójkę? Popieprzyło was?! — warknął jeden z mężczyzn. — Ktoś musi zostać na patrolu! Jesteście tacy tępi, na jakich wyglądacie?!

— No tak, nie pomyśleliśmy — wymamrotał Syriusz. — Cofaj się — dorzucił do Harry’ego.

— No dobra — odparł z lekceważeniem.

Rozeszli się w dwie strony, niezbyt zadowoleni z takiego faktu. Ochroniarz powiedział jeszcze pod nosem jakieś obraźliwe słowo skierowane w ich stronę, ale udawali, że nie słyszą, żeby nie wpakować się w jeszcze więcej problemów. Harry wrócił na patrolowane piętra i niecierpliwie zaczął tam krążyć, non stop zerkając na zegarek.

— Selwyn! — Na jego widoku pojawił się Rowle, którego obecności za wszelką cenę chcieli uniknąć. — Gdzie jest Drippson?

— Miał przekazać wiadomość Mulciberowi — palnął pierwszą lepszą odpowiedź, jaka wpadła mu do głowy.

— Nieważne. Za mną.

Ruszył w stronę, z której przyszedł, nie patrząc na to, czy chłopak idzie za nim.

— A patrol? — zapytał Harry, licząc, że ta ostatnio deska ratunku go uratuje.

— Ktoś zaraz przyjdzie na zmianę. Rusz się!

Harry ruszył za mężczyzną, zastanawiając się, jakim sposobem wszystko mogło pójść nie tak. Minęli się ze śmierciożercą, który miał zastąpić Selwyna, a później w ciszy przedostali się do pomieszczenia, w którym organizowano spotkania ochroniarzy. Po raz kolejny Evan przekonał się o luksusie, jakim otaczają się śmierciożercy, jednak ugryzł się w język. Musiał zachowywać się jak oni i pokazywać, że jest zadowolony z takiego życia, chociaż nie miał pojęcia, czy wyjdzie z tego pomieszczenia cały i zdrowy.

— Dowiedziałeś się czegoś o tym gówniarzu?

— Jakim gówniarzu?

— Jak to jakim?! O Reponerze! — wściekł się, a kropelki śliny wylądowały nawet na twarzy Harry’ego, któremu szybciej zaczęło bić serce. Co takiego mężczyzna chciał o nim wiedzieć? — Nie wziął się z powietrza! Musi mieć jakąś rodzinę albo znajomych poza Hogwartem!

Harry poczuł niemałą satysfakcję, widząc jego frustrację. Oczywiście, że Evan wziął się z powietrza, skoro był zupełnie wymyśloną postacią. Tylko dlaczego Rowle tak bardzo się tym interesował?

— Po co ci ktoś spoza Hogwartu? — zaryzykował.

Śmierciożerca chwycił go za przód szaty i mocno potrząsnął.

— A jak mam zniszczyć tego bachora, gdy nie mogę tknąć żadnego z jego znajomych z zamku, imbecylu?!

Evan miał ochotę roześmiać mu się prosto w twarz. Jak mógł być taki niedomyślny? Rowle nienawidził go z całego serca, a nie mógł go tknąć bez żadnego powodu, podobnie jak jego bliskich, którzy objęci byli ochroną Voldemorta. Ciekaw był, w jaki sposób mężczyzna chciał go zniszczyć, jednak nie mógł zbyt dużo pytać, żeby się nie zdradzić, dlatego ugryzł się w język.

— Jeśli coś znajdę, dam ci znać.

Rowle chwycił go za szatę i przyciągnął do siebie, by wysyczeć:

— Lepiej się pospiesz, bo potraktuję cię gorzej niż tego gówniarza.

Harry skinął powoli głową, niezbyt wiedząc, jak ma się zachować, by mężczyzna nic nie zaczął podejrzewać. Ten był jednak zbyt rozwścieczony, aby zwracać uwagę na jego postępowanie. Odepchnął go od siebie i wyrzucił go z komnaty. Evan odetchnął, kiedy tylko znalazł się za drzwiami. Ruszył w stronę korytarza, na którym powinien spotkać się z Syriuszem. Pierwszy raz dopisało im szczęście. Łapa już był na miejscu, a towarzyszył mu śmierciożerca, który zastąpił Selwyna. Syriusz spojrzał w jego stronę z widoczną ulgą na twarzy.

— Masz robić swoje — rzucił Harry w stronę swojego zastępstwa.

Mężczyzna nie czekał na jakieś zaproszenie i natychmiast odszedł, zapewne zadowolony z tego, że nie musi bez celu krążyć po korytarzach. Kiedy tylko zniknął za rogiem, Riley oznajmił:

— Mam. Po drodze wstąpiłem do tych dwóch debili po włosy. Jeszcze leżą nieprzytomni, więc nie powinno być problemów. Wypijemy eliksir trochę później, żeby starczyło na dłużej. Czego chciał Rowle?

— Szuka na mnie jakiegoś haka. Kazał Selwynowi znaleźć kogoś spoza Hogwartu, żeby za jego pośrednictwem uderzyć we mnie.

— To się przeliczy — odparł lekko rozbawiony Łapa. — Ten facet szczerze cię nienawidzi.

— Chyba ma do tego powód. Zresztą, to działa w obie strony.

Wypili kolejne dawki eliksiru jakiś czas później, dając Ronowi i Hermionie jeszcze więcej minut na realizację ich planu. Nikt ich nie niepokoił, co było sprzyjającą okolicznością. Trochę zaczęli się niecierpliwić, kiedy minęło ponad sześćdziesiąt minut, a dwójka Gryfonów nadal się nie pojawiała. Powoli zbliżała się druga godzina, więc obawiali się, że będą musieli zostawić ich na pastwę losu z horkruksem.

Usłyszeli podniesione głosy dochodzące z niższych pięter. Przedostali się jak najbliżej, by podsłuchać, co się dzieje. Zamarli, gdy usłyszeli głosy Selwyna i Drippsona, w których ciałach się znaleźli.

— Musimy wiać — szepnął Łapa. — Wiedzą już, że coś jest nie w porządku.

Usłyszeli szybko zbliżające się w ich stronę kroki kilku osób. Zerwali się do biegu na patrolowane przez nich wyższe piętra, by nie trafić na innych ochroniarzy. Tajnym przejściem na czwartym piętrze przeszli ponownie na pierwsze piętro, mając nadzieję, że ominęli ochronę.

— Nie możemy nikomu się pokazać w tych ciałach — szepnął Łapa, zanim wyszli. — Najpierw musimy ponownie zamienić się w siebie.

— Co robimy?

— Przeczekajmy tutaj.

Nasłuchiwali śmierciożerów z mocno bijącymi sercami.

— Nie możemy tu zostać. Nie wyjdziemy stąd, jeśli postawią zamiast nas ochronę — zauważył Harry.

— Szlag by to trafił.

Zorientowali się, czy na korytarzu nikogo nie ma, a później natychmiast wyszli, by znaleźć inną kryjówkę. Wściekłe wrzaski Rowle’a zmroziły serce Evana. Syriusz doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że chłopak jest przerażony na samą myśl o tym, że miałby być przesłuchiwany przez tego śmierciożercę. Dlatego postanowił zrobić wszystko, żeby Harry bezpiecznie trafił do dormitorium w swoim ciele. Zerknął na zegarek. Eliksir miał działać jeszcze dwadzieścia minut. Byli ścigani po całym Hogwarcie przez śmierciożerców, a z każdą kolejną minutą ci coraz lepiej się organizowali. Przez tyle czasu mogło się bardzo dużo zdarzyć.

— Wracaj do dormitorium. Staraj się nikogo nie obudzić, a na wszelki wypadek schowaj się pod niewidką. Zanim tam dotrzesz, minie kilka minut. Śmierciożercy pewnie jakoś zareagują i będą szukać winnych, więc mogą wpaść do waszych sypialni, ale Ślizgoni będą najmniej podejrzani, więc zyskasz na czasie.

— A ty? — zaniepokoił się chłopak.

— Poradzę sobie.

— A jeśli zrobią kontrolę i nie znajdą Rona i Hermiony? — dodał słabo.

— Postaram się jakoś im pomóc, gdy już będę w swoim ciele. Leć. — Harry patrzył na niego niepewnie. — Dam radę. Nie przejmuj się i idź.

Poganiany przez Łapę ruszył w stronę lochów, starając się zachowywać jak najciszej. Na parterze ledwo mu się udało uniknąć biegnących śmierciożerców, jednak na dalszej drodze nie trafił na przeszkody. Wkroczył do pustego pokoju wspólnego i cicho wślizgnął się do dormitorium. Słyszał ciche oddechy swoich współlokatorów, więc uznał, że na razie jest bezpieczny. Ruszył w stronę swojego kufra, by wyciągnąć z niego pelerynę niewidkę, kiedy zatrzymał go głos Draco:

— Znowu łaziłeś po nocy?

Chłopak wystawił głowę zza kotar i zamarł z otwartymi ustami, widząc Selwyna.

— To ja — szepnął nerwowo Harry, a jego serce zaczęło bić jak oszalałe. — Nie rób alarmu, proszę cię.

Draco natychmiast zamknął usta.

— Co ty wyprawiasz? — wysyczał.

— Zaraz się zmienię. Jeśli coś zacznie się dziać, udawaj, że cały czas spaliśmy. Jasne?

— Żartujesz sobie ze mnie? — warknął blondyn.

Obaj zamarli, kiedy Teodor głośno zachrapał.

— To zbyt pomieszane, żebym ci to teraz wyjaśniał — szepnął Evan.

Teodor zaczął coś mamrotać przez sen, więc Harry wszedł na swoje łóżko, zasłaniając się kotarami i odpuszczając sobie użycie niewidki w tej sytuacji. Draco wziął z niego przykład. Evan leżał z szeroko otwartymi oczami, nasłuchując głosów z pokoju wspólnego i martwiąc się o Syriusza, Rona i Hermionę. Wreszcie zaczął się przemieniać, dlatego sięgnął po piżamę, w którą się przebrał, żeby nie wzbudzić podejrzeń śmierciożerców, jeśli pojawią się w sypialni.

Nie minął kwadrans od jego przemiany, kiedy w pokoju wspólnym rozległy się szybkie kroki i hałasy, które z każdą chwilą zbliżały się coraz bardziej. Do jego uszu dotarły krzyki śmierciożerców i trzaskanie drzwiami. Blaise i Teodor, zaalarmowani tymi dźwiękami, obudzili się. Draco spojrzał na Evana, kiedy cała czwórka wyłoniła się ze swoich łóżek. Do ich sypialni wpadł ochroniarz, który warknął, że mają się ruszać, bo w Wielkiej Sali jest zbiórka. Zdążyli jedynie włożyć buty i narzucić na siebie jakieś ciepłe okrycia, a później wyszli z sypialni. Dołączyli do innych Ślizgonów, którzy kierowali się do głównego pomieszczenia w Hogwarcie.

Harry nagle poczuł, jak ktoś chwyta go za ramię i zatrzymuje w miejscu. Spojrzał na Draco, który wbijał w niego chłodne spojrzenie. Jakaś dziewczynka w ostatniej chwili zdołała ich wyminąć. Miała równie zdezorientowaną twarz co pozostali Ślizgoni.

— Co się dzieje? — zapytał cichym głosem blondyn.

— To nie jest dobry moment na zwierzenia.

— Myślisz, że nie wiem, że to twoja sprawka? Co ty wyprawiasz, co cholery?

— Nie teraz — odparł ostro Harry i wyrwał ramię z uścisku Draco.

Ruszył w dalszą drogę, doganiając Blaise’a i Teodora. Draco dołączył do nich dopiero w Wielkiej Sali, gdzie zebrała się niemal cała szkoła. Harry natychmiast zaczął szukać wzrokiem Syriusza, Rona i Hermiony, jednak znajdowało się tutaj tyle osób, że nie było to proste zadanie. Serce biło mu coraz szybciej, gdy dotarło do niego, że nie ma tutaj nikogo z całej trójki.

Hermiona nadała szybkie tempo ich drodze przez tunel prowadzący do Miodowego Królestwa, skąd mieli przedostać się na Grimmauld Place 12. Nie chciała zmarnować żadnej minuty z tego wypadu.

— Nie wiesz, kto to mógł być? — zapytał biegnący za nią chłopak.

— Nie mam zielonego pojęcia — odparła z niezadowoleniem, nie odrywając spojrzenia od ich trasy. — Zaskoczyło mnie to, że było ich dwóch. — Zmarszczyła brwi jeszcze mocniej. — Dlaczego zaufali nam, że gdy wydostaną nas z Hogwartu, my wrócimy? Myślę, że większość osób marzy o tym, żeby uciec ze szkoły, a oni uznali, że jednak my tego nie zrobimy. Skąd mieli pewność?

— Może jej nie mieli. Może też chcą jak najszybciej odnaleźć horkruksy, a my zwiększamy ich szanse.

— W takim razie skąd wiedzieli, że jesteśmy we wszystko wtajemniczeni? — Nie dawało jej to spokoju.

— Przez to, że przyjaźniliśmy się z Harrym? — zaproponował Ron. — Dużo osób o tym wiedziało.

Dziewczyna wzruszyła jedynie ramionami, nie zatrzymując się. Dalszą drogę przebyli w ciszy. Kiedy znaleźli się poza barierami Hogwartu, Hermiona przeniosła siebie i chłopaka do Londynu naprzeciwko Grimmauld Place 12. Gdy tylko znaleźli się w korytarzu, Gryfonka natychmiast rzuciła zaklęcie ujawniające czyjąś obecność w domu. Odetchnęła z ulgą, kiedy okazało się, że jest tutaj pusto i pobiegła na górę, by znaleźć pokój Regulusa. Ron ruszył za nią bez żadnej zwłoki. Pomieszczenie przeszukali bardzo dokładnie, wyciągając każdą szufladę, zaglądając w każdy zakamarek i każdą ruchomą deskę. Przejrzeli nawet kieszenie zatęchłych ubrań znajdujących się w szafie, jednak nic nie znaleźli. Hermiona wyglądała na sfrustrowaną, kiedy jeszcze raz przerzucała rzeczy w szufladzie.

— Musimy przeszukać inne pomieszczenia. Niekoniecznie musiał to trzymać u siebie w pokoju, szczególnie że od wielu lat go tutaj nie było.

Ron nie protestował, lecz od razu ruszył na poszukiwania. Co chwilę zerkając na zegarek, przeglądali wszystkie pokoje. Minęła godzina, a oni nadal stali miejscu. Hermiona niemal rwała sobie włosy z głowy, a na policzkach wykwitały rumieńce. Wyjątkowo to Ron wyglądał na bardziej opanowanego, chociaż pracowali pod presją czasu.

— Co się stało ze Stworkiem? — zapytał chłopak, chcąc trochę odciągnąć myśli dziewczyny od poszukiwań.

Jej ruchy z każdą sekundą były coraz wolniejsze, a oczy rozszerzały się. Zamarła na moment.

— Tak! Stworek!

Wybiegła z pomieszczenia, zostawiając zdumionego Rona. Po chwili ruszył za nią. Dotarła do schowka, w którym zwykle sypiał skrzat Blacków.

— Co ty robisz? — zapytał Ron, kiedy szatynka przerzucała znajdujące się tam przedmioty.

— Stworek był wierny Regulusowi, prawda? Być może ma jakieś jego rzeczy…

Dziewczyna jednak się pomyliła, przez co była wściekła jak osa.

— To musi tutaj być — powiedziała z rezygnacją, bezradnie rozglądając się po małej klitce.

Ron doskonale wiedział, dlaczego Gryfonka tak bardzo chciała znaleźć medalion. On sam bał się, że ich poszukiwania cofną się do punktu wyjścia, a tych kilka miesięcy okaże się jedną wielką pomyłką. Zanosiło się jednak na to, że tak się stanie.

— Co teraz? — zapytał cicho, ale Hermiona intensywnie myślała, nie mając zamiaru mu odpowiedzieć.

— Co się stało z tymi przedmiotami, które odłożyliśmy w trakcie sprzątania Kwatery Głównej? — rzuciła nagle.

— Mieli się ich pozbyć z domu, ale chyba wstawili te wszystkie graty do piwnicy, bo nie wiedzieli, co z tym zrobić.

— Było tam wiele takich pamiątek. Mogliśmy go wyrzucić.

Ron otworzył usta ze zdumienia.

— Pamiętasz ten medalion, którego nie mogliśmy otworzyć?

Zapadła chwila ciszy. Hermiona głośno zaklęła, co było u niej niespotykane. Prędko ruszyli do piwnicy, gdzie było ciemno, zimno i brudno. Zaświecili różdżki, by oświetlić sobie pomieszczenie. W środku znajdowało się mnóstwo worków wypełnionych po brzegi pamiątkami rodziny Blacków, częściami ubrań, czarnomagicznymi księgami i niezidentyfikowanymi przedmiotami. Wysypali pierwszy wór, mając świadomość, że czasu mają coraz mniej.

— MAM! HERMIONA, MAM!

Dziewczyna rzuciła się w stronę Rona, który triumfalnie unosił nad sobą medalion. Uszczęśliwiona uwiesiła się na jego szyi, kompletnie go tym zaskakując. Odsunęła się lekko speszona, ale szybko powiedziała, żeby schował biżuterię. Wyszli z budynku i przenieśli się do piwnic Miodowego Królestwa. Przez klapę w podłodze weszli do tunelu i pobiegli do Hogwartu. Zanim wyszli zza Posągu Jednookiej Czarownicy, usłyszeli hałasy, głosy i kroki. Hermiona ostrożnie wyjrzała z kryjówki, a jej serce zaczęło bić jak szalone.

— Coś się dzieje. Wszyscy uczniowie kierują się na dolne piętra. Chyba zorientowali się, że coś jest nie w porządku — szepnęła przerażona.

— Co robimy?

Stała przez chwilę z niepewnością wypisaną na twarzy.

— Zostawmy tutaj horkruksa. Nie mogą nas z nim zobaczyć, a nie wiemy, co jest na rzeczy.

Znaleźli szczelinę w ścianie, dlatego wsunęli tam biżuterię, a później powkładali w nią kamienie, żeby nie było nic widać. Hermiona dostrzegła, że wszyscy uczniowie byli w piżamach, dlatego zamieniła ich ubrania. Największym problemem było wyjście zza posągu. Cały czas ktoś kręcił się po korytarzach. Byli to zarówno uczniowie, jak i śmierciożercy i nauczyciele.

— Teraz — szepnęła Hermiona, widząc pustą drogę.

Kiedy zauważyła nadchodzącego Selwyna i Drippsona, niemal odetchnęła, bo to oznaczało, że ich sprzymierzeńcy nadal nie zostali przyłapani. Zorientowała się w swojej pomyłce zbyt późno.

— To ci gówniarze! — wrzasnął Selwyn i uniósł różdżkę.

Zanim jednak rzucił zaklęcie, został powalony klątwą. Drippson nie zdążył się nawet odwrócić, a podzielił los kolegi. Zza rogu wyłonił się profesor White, który natychmiast wyczyścił pamięć dwójce śmierciożerców, a później podbiegł do uczniów.

— Szybko — rzucił, więc pognali za nim.

— Co się dzieje? — zapytała Hermiona, wiedząc, że tożsamość jednego ze sprzymierzeńców została właśnie ujawniona.

Riley najwyraźniej zdawał sobie z tego sprawę i odparł szczerze:

— Przyłapali nas, ale nie znają naszej tożsamości. Zbierają całą szkołę, żeby przeliczyć uczniów i nauczycieli. Będziemy prawdopodobnie jako ostatni albo jedni z ostatnich.

— To cały czas był pan? Pan do nas pisał? — pytała dziewczyna, nie zatrzymując się. Mężczyzna po chwili pokręcił głową. — Ten drugi. Kto to jest?

— To nie jest teraz tak ważne, jak wam się wydaje. Najważniejsze jest to, czy znaleźliście.

Zerknął na nich, a widząc, że Hermiona skinęła głową, odetchnął.

— To najważniejsze.

— Powinniśmy zacząć szukać kolejnych.

— Nie musicie. Wiemy, gdzie jest reszta.

— Znalezione są wszystkie? — wydusił Ron ze zdumieniem.

— Tak. Wszystkie są odnalezione, jednak tych dwóch pozostałych nie możemy na razie zniszczyć.

— Dlaczego?

— Trudno to wyjaśnić. Musimy poczekać na odpowiednią chwilę.

Dotarli pod wrota prowadzące do Wielkiej Sali, gdzie zebrano już całą szkołę. Weszli do środka, a jeden ze śmierciożerców natychmiast do nich podszedł.

— Co tak długo? — zapytał podejrzliwie.

— Przypadkiem złapałem tę dwójkę gołąbeczków.

Hermiona prędko zorientowała się, jak nauczyciel postanowił to rozegrać, więc ukradkiem chwyciła Rona za rękę i spuściła głowę, jakby było jej wstyd. Ścisnęła mocniej dłoń Rona, który rzucił jej zdumione spojrzenie. Nic nie powiedział, ale też nie puścił jej ręki. Śmierciożerca wbił w nich wzrok z szyderczym uśmieszkiem. Hermiona zdawała sobie sprawę z tego, że być może spotka ich za to kara, jednak to nie było teraz ważne. Reprymenda za chodzenie po Hogwarcie w trakcie ciszy nocnej byłaby o wiele mniejsza niż za przyłapanie ich na ucieczce ze szkoły. Na polecenie śmierciożercy ustawili się między Gryfonami z siódmego roku, nie puszczając swoich dłoni. Ginny rzuciła im spojrzenie, ale Hermiona jedynie uśmiechnęła się do niej uspokajająco. Profesor White dołączył do nauczycieli.

Śmierciożercy nie przyznali, dlaczego wyrwali wszystkich z łóżek. Najwyraźniej nie chcieli na razie zdradzać, co takiego się stało. Zaczęło się liczenie uczniów, a Hermiona miała czas na intensywne myślenie o tym, czego się dowiedzieli.

Profesor White był nauczycielem, którego lubiła większość uczniów za to, że w trakcie tego trudnego okresu wspierał swoich podopiecznych i nie uciekał się do tortur. Był człowiekiem, który raczej stał na uboczu i się nie udzielał. Obserwował. Słuchał. Nie zwracał na siebie uwagi. Być może dlatego nikt się nie spodziewał, że potajemnie niszczy Voldemorta. Skąd mężczyzna wiedział o horkruksach? Skąd wiedział, że oni również ich szukają? I kim był ten drugi człowiek, który się z nimi kontaktował?

Miała czas na rozejrzenie się po wszystkich osobach znajdujących się w szkole. Mogła jakoś dopasować jedno do drugiego, połączyć White’a z kimś, z kim ten mógł współpracować. Przesunęła spojrzenie po Krukonach, dłużej zatrzymując wzrok na niektórych osobach, lecz szybko eliminowała większość z nich. W głowie kodowała osoby, które mogły mieć coś wspólnego z nauczycielem. Podejrzewała nawet osoby z Gwardii Dumbledore’a, których słowa o nauczycielu mogły coś znaczyć. Spotkanie z Przyjacielem utwierdziło ją w fakcie, że jest to osoba z najstarszych roczników, dlatego nie skupiała się na uczniach poniżej piątego rocznika.

Później zainteresowała się Gryfonami, lecz w większości znała te osoby tak dobrze, że nie potrafiła wskazać nikogo, kto mógłby potajemnie szukać horkruksów, spiskować i kontaktować się z nimi jako Przyjaciel, by ukryć swoją prawdziwą tożsamość. Z drugiej strony wiedziała, że łatwo może się pomylić.

Spojrzała w prawo, gdzie zebrano Puchonów. Przerażona Hanna Abott odpadła na samym wstępie. Susan była inteligentna, ale Hermiona nie wyobrażała sobie, żeby ta dziewczyna mogła być tak cwana. Justin był zbyt impulsywny i gadatliwy. Na pewno choć raz powiedziałby coś, na co Hermiona zwróciłaby większą uwagę. Na widok Erniego zmarszczyła brwi i zapisała go na swojej liście w głowie. Zachariasz był takim idiotą, że nawet nie brała go pod uwagę. Eliminowała kolejne osoby, jakby była snajperem.

Przerwała swoje rozmyślania, kiedy zaczęto liczyć jej rocznik. Nikogo nie brakowało, więc śmierciożerca szybko przeszedł dalej, odhaczając ich na liście. Wzrok Hermiony ponownie powędrował do Puchonów.

— Co robisz? — zapytał szeptem Ron, ale pokręciła jedynie głową ze zmarszczonymi brwiami.

Ostatnia grupą byli Ślizgoni. Piąty rocznik ledwo znała. Najbardziej kojarzyła Astorię Greengrass tylko przez to, że dziewczyna była siostrą Dafne, o której było dość głośno przez jej bunt. Szósty rocznik znała ogólnikowo dzięki Ginny, która miała z nimi lekcje. Hermiona postanowiła zapytać ją o tych Ślizgonów bardziej szczegółowo. Dotarła do siódmego rocznika. Ledwo spojrzała na Crabbe’a i Goyle’a. Folison, Pansy i Millicenta nie byli nawet brani pod uwagę. Teodor Nott zagościł w jej głowie dłużej. Chłopak mało co się odzywał, trzymał się na uboczu. Podejrzany był o służenie Voldemortowi tylko dlatego, że jego ojciec był wiernym zwolennikiem, jednak sam tego nie pokazywał. Hermiona mimowolnie zapisała go na liście, chociaż za nic w świecie nie mogła połączyć go z Whitem żadną sytuacją. Spojrzała na Dafne i Blaise’a, automatycznie biorąc ich pod uwagę. Malfoy był jedną wielką zagadką. Prawdopodobnie zmienił stronę po śmierci ojca, ale Hermiona szczerze wątpiła, żeby to był on. Niemal parsknęła śmiechem. Malfoy miałby podpisywać się w listach do nich jako Przyjaciel? Zatrzymała wzrok na stojącym obok niego Evanie. Zawirowało jej przed oczami, serce zaczęło szaleńczo bić, a na plecach poczuła pojawiający się pot. Tyle podejrzanych sytuacji z jego udziałem, tyle dziwnych słów, zachowań i niedopowiedzeń. Tak proste połączenie z Whitem. Dlaczego gdy znalazła poturbowanego Evana, ten chciał iść do nauczyciela, a nie do pielęgniarki? Kiedyś Neville powiedział jej, że natknęli się na tę dwójkę na korytarzu w trakcie ciszy nocnej, kiedy wracali ze spotkania i zostali przez nich przyłapani. Ron z kolei opowiedział jej o tym, jak po karze wylądowali z Deanem w kwaterach nauczyciela, a w środku zastali Evana, który czuł się jak u siebie w domu.

Chłopak chyba odczuł na sobie jej spojrzenie, bo podniósł głowę i rozejrzał się po ludziach, w końcu natrafiając na nią. Nie spuściła wzroku. On pierwszy skapitulował, jakby się przyznał, jakby wiedział, że jest podejrzany, jakby czuł, że został zdemaskowany.

Evan Reponer. Przyjaciel.

— Co się dzieje? — szepnął Ron po raz kolejny.

— Nic takiego — odparła, patrząc pod nogi i nadal czując uścisk jego dłoni.

Evan, którego nikt nie znał. Evan, który pojawił się znikąd. Evan, który mącił w Hogwarcie jak nikt inny.

Evan, który był szpiegiem Voldemorta.

Evan, którego pokochała Ginny.

Evan, który przypominał Harry’ego.

_______________________

Da Ga, jestem w trakcie pisania 24 rozdziału.

Alina, chyba siedzi we mnie jakaś część sadystki, bo lubię opisywać tortury xD

Agusia 2003, Kamil Ignasiak, nie chcę robić przerwy, ale jeśli nie będę miała rozdziałów to co będę miała wstawiać? Swoje rachunki z marketu? xD Nie mam żadnej konkretnej godziny wstawiania rozdziałów. Wszystko zależy od tego, jak ułoży mi się plan dnia.

What's Up ?!, wszystkiego najlepszego ;)

Lady Night, od jakiegoś czasu obserwuję, co się dzieje na wattpadzie, bo już kilka razy zauważyłam, że ktoś udostępnia tam moje opowiadania. Wiem, że DO jeszcze tam wisi, pisałam w tej sprawie do tej dziewczyny, ale widziałam, że już dość długo nie było jej na profilu, więc odpuściłam, ale nadal tam zaglądam, żeby w razie wypadku zareagować. Ale przy okazji znalazłam kolejną osobę, która udostępniała DO, więc i tak trafiłaś idealnie :D

Cieszę się, że końcówka poprzedniego rozdziału tak bardzo Was zaskoczyła :) Na to liczyłam ;)

Życzę Wam wesołych i zdrowych świąt!

Całuję,

Wasza Bully :)