Rozdział 22

Szkoła niemal wrzała od chwili, kiedy na Tablicy Ogłoszeń pojawiła się informacja o Turnieju Przetrwania. Nikt nie orientował się, na czym ma on polegać, kto w nim weźmie udział i jaka będzie nagroda, lecz sama nazwa wywoływała na ciele Evana dreszcze. Nikt nie pisnął na ten temat ani słówkiem, lecz zadowolone uśmieszki ochroniarzy potęgowały niepokój Harry’ego. Nawet Larson wydawała się być o wiele szczęśliwsza niż zwykle, chociaż pozostali nauczyciele nie potrafili udzielić uczniom żadnych informacji.

— Nic nie obiło ci się o uszy? — zapytał Harry Syriusza, gdy siedzieli w gabinecie mężczyzny.

— Trzymają to w ścisłej tajemnicy i nie dopuszczają informacji do nikogo, kto jest chociaż w najmniejszym stopniu niepewny, a dobrze wiesz, że w oczach śmierciożerców nie jestem nikim ważnym. Obawiam się tego, ale nie jestem w stanie nic zrobić, dopóki nie dowiem się, co jest na rzeczy.

Harry nie chciał dowiadywać się, co tym razem czeka uczniów Hogwartu, a jednocześnie frustrowała go ta niewiedza. Wiedział, że nie jest jedynym, który tak się czuje, chociaż niektórzy z uśmiechem powtarzali, że Halt nie zgodzi się na nic, co zaszkodzi uczniom.

Gdy nadszedł ten wyczekiwany dzień wskazany w ogłoszeniu, wszyscy uczniowie udali się do Wielkiej Sali. Nauczyciele wydawali się być równie spięci, a zaciśnięte usta McGonagall przypominały nitkę. Larson uśmiechała się jak psychopatka, co nawet tym wierzącym w Halta odebrało pewność.

Kiedy wybiła piętnasta, Snape podniósł się ze swojego krzesła i podszedł do mównicy.

— Jak zauważyliście na ogłoszeniu, dzisiaj rozpoczynamy Turniej Przetrwania — zaczął zimno bez jakiegokolwiek przywitania. — Turniej będzie trwał do końca roku szkolnego, a każdy z etapów będzie odbywał się w soboty o godzinie szesnastej. W każdej rundzie wezmą udział wylosowane osoby. Losowanie będzie miało miejsce po każdym zakończonym etapie. Dzisiaj natomiast wytypujemy osoby, które wezmą udział w pierwszej turze już za tydzień. Liczba uczestników nie jest określona. W losowaniu bierze udział każdy uczeń Hogwartu, bez wyjątków. Nie ma również podziału na roczniki i domy. Wszystkie zasady będą przekazane uczestnikom przed rozpoczęciem etapu. Każdy uczeń Hogwartu ma obowiązek stawić się w każdą sobotę w miejscu, w którym będzie odbywał się turniej.

Skinął głową na jednego z ochroniarzy, który przelewitował wielką szklaną kulę na stół nauczycieli. W środku znajdowały się niewielkie zwitki pergaminu, niewątpliwie z nazwiskami uczniów Hogwartu.

— Profesor Larson wylosuje pierwszych uczestników turnieju.

Kobieta żwawym krokiem podeszła do kuli, by z szerokim uśmiechem wsunąć do niej rękę i wyciągnąć jedną z karteczek. Teatralnie rozwinęła ją koniuszkami palców i ogłosiła głośno:

— Devon Morgan, Ravenclaw!

Spojrzenia uczniów powoli przenosiły się na wymienionego chłopaka. Harry miał idealny widok na czwartoklasistę, który zamarł w bezruchu. Larson nie czekała, aż chłopak oswoi się z tą wiadomością, losując kolejnego ucznia. Padło jeszcze sześć nazwisk uczniów z różnych roczników i różnych domów. Evan nie znał żadnej wymienionej osoby, ale obawiał się o ich bezpieczeństwo.

— Wylosowani uczniowie mają stawić się z gabinecie profesor Larson w sobotę godzinę przed rozpoczęciem turnieju. Do tego dnia możecie ćwiczyć cokolwiek chcecie, bez żadnych ograniczeń — zakończył Snape.

Harry w milczeniu wracał razem z Blaisem, Dafne i Draconem do pokoju wspólnego wśród innych uczniów Salazara, słysząc rozmowy wszystkich wokół.

— Właściwie nawet nam nie powiedzieli, na czym mniej więcej mają polegać etapy i jaka jest nagroda — stwierdził jeden z drugoklasistów.

— To chyba jasne — odezwał się do niego Draco zimnym głosem, a dzieciaki spojrzały na niego z niezrozumieniem. — Walczysz o życie, a nagrodą jest przetrwanie.

Chłopczyk rozszerzył oczy, jednak czwórka Ślizgonów nie zwróciła na to uwagi. Bez żadnych słów minęli go i powędrowali w swoją stronę.

Sobota nadeszła przeraźliwie szybko. Uczestników często widywano przy nauce nowych zaklęć. Obserwowanie przerażonego trzecioklasisty, który ledwo radził sobie z zaklęciem rozbrajającym było dla Harry’ego ciosem. Nikt nie wiedział, jakie czekają ich zadania, ale nie mogło chodzić o nic bezpiecznego, jeśli w grę wchodziła walka o życie. Jak taki dzieciak mógł sobie poradzić, skoro nie potrafił nawet pozbawić nikogo różdżki?

Idąc w stronę stadionu, na którym miał odbyć się pierwszy etap, Harry przypomniał sobie swoje przygody już w pierwszej klasie. Pod wpływem adrenaliny nawet zwykły gówniarz mógł dokonać niezwykłych rzeczy, ale niektórzy działali wręcz odwrotnie – nie potrafili wykonać żadnego ruchu. Wszystko siedziało w psychice, a Ślizgon nie miał wątpliwości, że śmierciożercy postarają się o chociaż jedną ofiarę śmiertelną.

Gdyby miał wybór, zapewne nie pojawiłby się na trybunach, jednak w obieg poszła informacja, że przy wejściu na stadion każdy uczeń musi zostać zaznaczony na liście, a osoby, które nie wkroczą na trybuny, automatycznie wezmą udział w kolejnym etapie turnieju. Nie uśmiechała mu się ta perspektywa, dlatego u boku przyjaciół szedł w stronę błoni.

— Jak myślicie, co wymyślili w pierwszym etapie? — mruknął Blaise.

— W tej kwestii chyba nic nie wytypujemy. Martw się bardziej o to, czy cię nie wylosują do kolejnego etapu — odparł z niezadowoleniem Draco.

— Rzekomo każdy uczeń może zostać wylosowany, ale patrząc na Multona, odnoszę wrażenie, że jest zbyt pewny siebie jak na tak pochrzanioną sytuację — zauważył Harry.

— Pewnie mydlili nam oczy i wszystkie pupilki i śmierciożercy nawet nie są brani pod uwagę — prychnęła Dafne, a później zerknęła na Evana z zaciekawieniem. — Twoje nazwisko jest w kuli?

Harry spojrzał na nią ze zdumieniem, zatrzymując się, a Blaise i Draco wyglądali na równie zaintrygowanych jak dziewczyna. Evan nie brał wcześniej pod uwagę możliwości, że jego nazwisko znajduje się poza kulą. Każdy w szkole miał świadomość, że w jakiś sposób jest powiązany z Voldemortem, lecz jego kontakty ze śmierciożercami opierają się raczej na wrogości. Wszystko zależało od organizatorów turnieju. Jeżeli Riddle miał z tym coś wspólnego, zapewne zadbał o to, żeby chłopak nie miał możliwości uczestnictwa. Co innego, gdy wszystkim zajmowała się Larson lub ktoś, kto miał ochotę widzieć go w trumnie.

— Nie wiem — wymamrotał szczerze. — Nie pomyślałem o tym w ten sposób. — Zerknął na Dracona i zmarszczył brwi. — A ty?

Chłopak przez chwilę również się zastanowił, a później wzruszył ramionami.

— Niby jestem śmierciożercą, ale raczej takim znienawidzonym przez innych śmierciożerców.

— Zawsze możecie czuć się chociaż trochę bezpieczniej — zauważył Blaise i ruszył dalej razem z Dafne.

Harry i Draco zostali z tyłu, zastanawiając się nad tym, co powiedzieli ich przyjaciele.

— Może los nam jednak sprzyja, Potter — oznajmił blondyn i poszedł za parą.

Evan spojrzał na niego z irytacją.

— Skoro twierdzisz, że nim jestem, to dlaczego cały czas się ze mną trzymasz? — zapytał, doganiając go. — Rzekomo się nienawidziliście.

— Owszem, nienawidziliśmy się — przyznał Draco. — Ale wtedy nigdy bym cię nie podejrzewał, że będziesz zdolny sfingować swoją śmierć po to, żeby… Właściwie dlaczego? Tego nie wiem i nie sądzę, żebyś miał zamiar mi o tym powiedzieć. Nie wiem, w co pogrywasz, będąc po dwóch stronach barykady jednocześnie, ale zdaję sobie sprawę z tego, że nie było to twoje widzimisię. Miałeś jakiś ukryty cel, gdy rzuciłeś się na coś takiego. Nie wiem, po co postanowiłeś wkręcić się w śmietankę towarzyską Voldemorta. Czymś się jednak kierowałeś i wiem, że twoim zamiarem jest uderzenie w niego, a nie poparcie go. Ciekawi mnie sposób, w jaki chcesz to osiągnąć.

— Nadal nie odpowiedziałeś na pytanie.

Draco uniósł kącik ust w ironicznym uśmiechu.

— Sam nie znam odpowiedzi.

— Pospieszcie się, bo zajmą nam najlepsze miejsca — rzuciła szyderczo Dafne na cały korytarz.

Po tym, jak zameldowali się u znudzonego ochroniarza sprawdzającego obecność uczniów, przedostali się na miejsca przydzielone dla Ślizgonów. Nie zależało im na dobrym widoku, dlatego znaleźli pierwsze lepsze krzesełka. Dopiero kiedy usiedli, Harry spojrzał na stadion.

Murawa zniknęła. Zamiast niej na boisku pojawiły się wysokie trawy sięgające do połowy ud osoby o wzroście Evana. Gdzieniegdzie wyrosły pojedyncze drzewa z mnóstwem gałęzi, jakby przystosowano je do wspinania się. Pośrodku placu znajdowało się metalowe podwyższenie. Kiedy Harry bardziej się przyjrzał, dostrzegł jeszcze osiem takich okręgów, lecz znacznie mniejszych, na których zmieściłaby się zaledwie jedna osoba.

— Jakieś pomysły? — zapytała Dafne.

— Żadnych logicznych — odparł Draco.

— Patrząc na wszystko, co się tutaj dzieje, nie musi być to coś logicznego — podsumowała dziewczyna.

Evan rozejrzał się po stadionie, żeby rozeznać się w sytuacji. Wśród tłumu Gryfonów dostrzegł rude włosy Ginny. Z tej odległości nie mógł dojrzeć wyrazu jej twarzy, ale znał ją na tyle dobrze, by wiedzieć, że wszystko już kalkuluje i zapewne jest równie zaniepokojona widokiem stadionu jak on. Obok niej siedziała Demelza, która coś do niej mówiła. Dalej rozsiedli się Puchoni i Krukoni. Wyznaczono również specjalną trybunę dla nauczycieli. Najbardziej w oczy rzucała się jednak loża ochroniarzy, którzy zapewne spodziewali się widowiska, ponieważ zaopatrzyli się w jedzenie i trunki.

— Patrzcie na Halta — powiedział Harry z niepokojem, a trójka Ślizgonów natychmiast spojrzała w to samo miejsce co on.

Halt, uważany w szkole za zbawcę, stał na podwyższeniu z kieliszkiem w dłoni i obserwował stadion z uśmiechem. Nie wydawał się być zaniepokojony rozgrywającymi się wydarzeniami. Raczej wyglądał na dumnego z siebie.

— On to zorganizował — wymamrotała Dafne. — Uśpił naszą czujność tylko po to, żeby dowalić nam z czymś takim.

— Może jednak się myliliśmy i nie będą to jakieś krwawe walki — rzekł Blaise z ostatnią nadzieją.

— Nie bądź naiwny — szepnął Evan.

Trybuny zapełniały się znacznie wolniej niż przed meczami quidditcha, zapewne dlatego, że nigdy wcześniej nie sprawdzano obecności uczniów. Hogwartczycy wymieniali między sobą pomysły, dostrzegając arenę gotową do pierwszego etapu Turnieju Przetrwania. Harry wyobrażał sobie, co uczestnicy teraz czują, czekając na rozpoczęcie. Przypomniał sobie swój stan przed zadaniami Turnieju Trójmagicznego i szczerze im współczuł. Po chwili zastanowienia doszedł do wniosku, że oni mają gorzej, ponieważ nikt nie zapewni im przeżycia. On miał świadomość, że pieczę nad wszystkim trzyma Dumbledore. Oni mogli liczyć jedynie na litość śmierciożerców. I jak to wszystko się skończyło?, pomyślał, ledwo powstrzymując głośne westchnięcie. Tak czy inaczej wylądowałem przed Voldemortem i od tego zaczął się ten cały koszmar.

Halt potwierdził przypuszczenia Evana i Dafne, kiedy po dotarciu wszystkich uczniów na stadion, odezwał się wspomaganym przez zaklęcie ciepłym głosem:

— Drodzy uczniowie i nauczyciele. Pora rozpocząć Turniej Przetrwania.

— Ten świr czerpie z tego radość — wymamrotała Dafne, dostrzegając uśmiech na jego ustach.

— Nasi zawodnicy gotowi są już do rozpoczęcia etapu. Powitajmy ich oklaskami.

Rozległy się skąpe owacje, kiedy wybrani uczniowie pojawili się w środku największego metalowego okręgu, jakby wyjechali z niego niewidzialną windą. Tylko oni zdawali sobie sprawę z tego, na czym polega etap, więc na ich twarzach widniała trwoga. Jedna z młodszych uczestniczek miała policzki mokre od łez.

— Na arenie wśród traw porozrzucane są kolorowe okręgi. Każdy uczestnik musi znaleźć trzy z nich i przedostać się do wyjścia ze stadionu, by zakończyć etap. Zaklęcie przywołujące nie zadziała, by nie było zbyt łatwo. Na arenie znajdują się metalowe podesty, na których zawodnicy mogą czuć się całkowicie bezpiecznie, jednak na jednym może znajdować się tylko jeden zawodnik i to niedłużej niż pół minuty. Wszystkie ruchy są dozwolone. Zaczynajmy!

— Niby po co te okręgi? Nie wyjaśnił tego — wymamrotał Blaise do Evana, który pokręcił powoli głową.

— Chyba zaraz się dowiemy — odparł cicho.

Halt zaczął odliczanie, głośno wykrzykując liczby. Spanikowani zawodnicy spięli się jak struny gotowi do startu, a jedna z dziewczyn wytarła łzy z policzków. Serce Harry’ego biło szaleńczo w oczekiwaniu na to, co się stanie. Gdzie ukryty był haczyk?

— Trzy! Dwa! Jeden! Start!

Uczestnicy zostali wypchnięci z okręgu przez niewidzialną siłę. Niektórzy natychmiast ruszyli do biegu, szukając okręgów. W następnej chwili rozległy się przerażone okrzyki, kiedy na arenę wpuszczono dwie rozwścieczone hieny.

— Ku*wa mać — wydukał Blasie, kiedy drapieżniki rzuciły się w stronę grupy uczniów.

Zawodnicy jak oszaleli pognali w stronę okręgów bezpieczeństwa. Harry nie chciał oglądać tego widowiska, ale jednocześnie nie odrywał od tego wzroku, siedząc jak na szpilkach. Nie wątpił, że nie był jedynym, który tak zareagował na te wszystkie wydarzenia.

Jeden z chłopaków nie zdołał dotrzeć do okręgu, dlatego dopadł do drzewa i wskoczył na nie zwinnie jak małpa. Hiena zdołała jedynie rozszarpać mu nogawkę spodni, nim przerażony chłopak wspiął się na jedną z wyższych gałęzi. Po stadionie rozszedł się wrzask dziewczyny, którą dopadło drugie zwierzę. Harry zamknął oczy, nie chcąc patrzeć na to, jak jest rozszarpywana.

Trybuny oszalały. Niektórzy rzucili się do wyjścia, jednak ochrona natychmiast zareagowała. Ludzie krzyczeli z przerażenia, zagłuszając wycie młodej uczestniczki turnieju. Inni siedzieli kompletnie zamurowani, nie mogąc uwierzyć w to, co się działo. Evan poczuł, jak na jego nadgarstku zaciska się czyjaś dłoń. Spojrzał na siedzącą obok Dafne, która patrzyła na wszystko oczami wielkimi jak galeony. Drugą dłoń zacisnęła na przedramieniu Blaise’a, który wyglądał, jakby zaraz miał zwymiotować. Tylko jeszcze większa bladość twarzy Draco wskazywała na to, że chłopak widział to samo, co wszyscy na widowni. Uczniowie tak bardzo skupili uwagę na dziewczynie, że nie dostrzegali innych uczestników, którzy musieli opuścić swoje bezpieczne kryjówki. Rozbiegli się po arenie, jednocześnie szukając okręgów i obserwując drapieżniki.

— Mają różdżki. Niech je zabiją — mamrotał chłopak siedzący przed Harrym.

— Sądzisz, że potrafią? — odparł.

Ślizgon odwrócił się do niego, bladością przypominając trupa. Evan rozpoznał w nim ucznia, który jeszcze dzisiejszego poranka mówił w pokoju wspólnym, że Turniej Przetrwania będzie tylko niewinną zabawą.

— Oto co wymyślił nasz ukochany Halt w zamian za jedzenie — dorzucił niemal obojętnie.

Ponownie wbił spojrzenie w dziewczynę, która nie dawała znaku życia. Leżała twarzą do ziemi z krwią rozlaną wokół ciała. Jej z biodra hiena wyszarpnęła kawał mięsa. Wysokie trawy zachlapała czerwona posoka.

Rozsądniejsi uczestnicy turnieju wykorzystali sytuację, kiedy jedna z hien zajęta była pierwszą ofiarą, a druga skupiła swoją uwagę na chłopaku siedzącym na drzewie.

— Eric! Masz różdżkę! — wrzasnęła jakaś Krukonka, korzystając z tego, że trybuny były oszołomione i zachowały względną ciszę.

Chłopak na drzewie spojrzał w stronę głosu, najwyraźniej go rozpoznając. Wziął sobie do serca radę i wycelował w hienę, by rzucić zaklęcie, które oszołomiło drapieżnika. Natychmiast zeskoczył z drzewa i pognał przed siebie, rozpoczynając poszukiwania.

— To by było za proste — wymamrotała Dafne. — Mogliby oszołomić obie hieny i bez presji szukać okręgów. Coś jest nie tak.

Zagadka wyjaśniła się już kilka minut później, kiedy oszołomiona wcześniej hiena poderwała się z ziemi z głośnym warknięciem.

— Oczywiście, zaklęcia działają tylko przez chwilę — mruknął Draco.

Polowanie zaczęło się po raz kolejny, lecz tym razem wzięły w nim udział oba drapieżniki. Jednocześnie zawodnicy uświadomili sobie, że różdżki są użyteczne, dlatego po arenie zaczęły latać uroki.

Harry domyślał się, że znalezienie okręgów w tak wysokich trawach jest przeraźliwie trudne i niemal podziwiał jednego z chłopców, który znalazł jeden z nich. Drapieżniki krążyły po arenie, co chwilę odnajdując nową ofiarę, którą ścigały, dopóki ta nie schroniła się w wyznaczonych miejscach. Widzowie dość często unosili się ze swoich siedzeń, gdy dochodziło do najniebezpieczniejszych sytuacji. Bali się tego, a jednak oglądali to jak zahipnotyzowani, niemal nie odrywając spojrzeń od zawodników. Harry pomyślał, że to chore, chociaż sam zachowywał się tak samo. Jakby wszyscy liczyli na to, że komuś coś się stanie, sycąc się brutalną grą i patrząc na śmierć rówieśników. Niemal wypchnął Folisona za barierkę, kiedy ten zaczął obstawiać, komu uda się przeżyć, a kto zginie drugi w kolejności.

Serce Evana zabiło szaleńczo, kiedy jeden z chłopaków ledwo umknął przed rozwścieczoną hieną, nim starszy Gryfon pomógł mu w ostatniej chwili. Obaj wymienili spojrzenia, a uratowany skinął głową w podziękowaniu. Harry doszedł do wniosku, że gdyby wszyscy zawodnicy współpracowali ze sobą, mieliby o wiele większe szanse na przeżycie, jednak w tak niebezpiecznej sytuacji większość myślała tylko o swoim życiu, pragnąć jak najszybciej wydostać się z tego piekła. Przejawy pomocy dawały jednak poczucie nadziei, mimo beznadziejnej sytuacji.

Widownia uniosła się, kiedy jeden z Krukonów potknął się i jak długi runął w trawę. Zbliżająca się hiena natychmiast zwęszyła okazję, więc chłopak z paniką zerwał się na równe nogi i pognał co sił w nogach w stronę najbliższego podestu. Zwierzę ruszyło za nim, wydobywając z siebie mrożący krew w żyłach warkot. Niektórzy zaczęli krzyczeć, zmuszając Krukona do wzmożonego wysiłku, z całych serc mu kibicując. Dafne zerwała się z ławki, z nerwów niemal podskakując i chociaż nie znała chłopaka, wrzeszczała razem z innymi, nie chcąc oglądać kolejnej śmierci tak młodego człowieka. Evan usłyszał śmiech Folisona i gdyby sam nie wbijał wzroku w arenę z mocno bijącym sercem, chyba podszedłby do niego i powalił jednym celnym ciosem. Krukon zerknął nagle pod nogi i zawahał się, ale wrzaski Hogwartczyków skutecznie zmusiły go do ponownego przyspieszenia. Piętnastoletni Gryfon znajdujący się na arenie zaczął wołać go do siebie i zrobił coś, przez co Dafne aż westchnęła: zbiegł z podestu, by zrobić miejsce dla Krukona. Sam ruszył dalej, by znaleźć inne schronienie, wiedząc, że ma o wiele większe szanse dzięki odległości. To uratowało życie Krukona. Hiena uderzyła w barierę z pełną prędkością i upadła na ziemię tuż przy nogach bezpiecznego chłopaka. Ten rzucił spojrzenie w trawy, a później zerknął na drapieżnika. Cisnął w niego klątwą, zbiegł z podestu i popędził w stronę, z której przybiegł. Każdy zrozumiał jego chwilę zawahania jeszcze sprzed chwili: najwyraźniej w trakcie ucieczki dostrzegł okrąg, po który teraz wrócił.

Harry tak bardzo skupił się na Krukonie, że dopiero po chwili dostrzegł walkę na śmierć i życie po drugiej stronie areny. Ślizgonka uczestnicząca w turnieju , mimo młodego wieku, skupiła się wyłącznie na tym, żeby przetrwać, nie bacząc na innych. Hardym spojrzeniem omiotła teren wokół siebie, nie reagując na to, że zaraz obok niej leżą rozszarpane zwłoki, a jedna z hien ściga jak szalona Gryfona, który przebiegł obok niej, ledwo dysząc. Podniosła różdżkę, ale po chwili ją opuściła, nie wyrzucając żadnej klątwy. Harry odniósł niemiłe wrażenie, że nie celowała w bestię tylko w ucznia, który ściskał w dłoni okrąg. Do czego jesteśmy zdolni, gdy nasze życie zawieszone jest na włosku? Nie wątpił, że celem Ślizgonki było wyeliminowanie Gryfona i przejęcie przedmiotu, który w ostatecznym rozrachunku miał uratować jej życie. Najwyraźniej jednak człowieczeństwo wzięło górę i nie była zdolna swoim czynem zabić innego ucznia. Zbiegła z podestu, gdy tylko hiena się oddaliła i skupiła swój wzrok na trawach, co chwilę zerkając wokół siebie, by ustalić położenie zagrożenia.

Wszyscy zaczęli szaleńczo kibicować, kiedy Krukon, który otarł się o śmierć przez upadek, zdobył trzeci okrąg i popędził w stronę wyjścia. Biegł na złamanie karku, czując zapach zwycięstwa. Kiedy tylko przebiegł przez barierę, padł na kolana, ciężko dysząc. Jakaś blondynka rzuciła się na niego, obejmując go z całych sił, a później zaczęła całować go po całej twarzy ze łzami płynącymi po policzkach. Widownia szybko o nim zapomniała, dostrzegając na arenie kolejną sytuację pełną grozy, która zakończyła się następną tragedią. Tym razem ofiarą był najmłodszy uczestnik Turnieju Przetrwania, który zakończył swój żywot przez kły hieny zaciśnięte na karku. Jego śmierć była szybka, nie zdążył nawet krzyknąć. Harry odwrócił wzrok, kiedy bestia wbiła zęby w jego przedramię i nie był jedynym, który nie chciał na to patrzeć.

Dopiero kiedy Evan upewnił się, że hiena zostawiła ciało chłopaka w spokoju, ponownie spojrzał na arenę, by zobaczyć, że do zwłok biegnie Ślizgonka. Odznaczała się przebiegłością, którą wszyscy doskonale dostrzegli właśnie w tej chwili. Najwyraźniej wcześniej zlokalizowała osoby posiadające okręgi i skorzystała tego, by przejąć jeden z nich od martwego. Dotarła na metę jako druga i kiedy tylko przebiegła przez barierę, ze złością cisnęła w nią zdobyczami. Te przebiły ją i upadły zaraz za granicą. Krukon po chwili rozszerzył oczy i wyrzucił swoje okręgi, które upadły na tych Ślizgonki.

— Do bariery! — ryknął w stronę uczestników turnieju, odpychając od siebie swoją przerażoną dziewczynę. — Okręgi przy barierze!

Osoby z publiczności natychmiast zrozumiały, o czym chłopak mówi, więc zaczęły wykrzykiwać to razem z nim. Puchonka stojąca najbliżej wyjścia zerknęła tylko w stronę hien i poszła za radą widowni, zatrzymując się tylko po to, by zebrać dwa brakujące rekwizyty, by zaraz za barierą przerzucić je ponownie na drugą stronę.

Harry zerknął w stronę Halta i dostrzegł wściekłość na jego twarzy. Najwyraźniej nie przewidział takiego obrotu sytuacji, lecz teraz było już za późno na odwrócenie błędu. Na arenie pozostały dwie osoby, lecz szybko zakończyły turniej, oszałamiając dwie bestie i zbierając leżące przy barierze okręgi.

Pierwszy etap Turnieju Przetrwania zakończył się śmiercią dwójki uczniów. Śmierciożercy na pewno liczyli na większą ilość ofiar, lecz większość uczniów i tak była tym przerażona.

— Pierwszy etap Turnieju Przetrwania został zakończony — oznajmił Halt spokojnie, jakby przed chwilą nie oglądał krwawej gry. — Teraz wylosujemy osoby, które wezmą udział w drugiej części.

To zamknęło usta niemal wszystkim. Harry upewnił się, że w rzeczywistości w kuli nie ma niektórych nazwisk, kiedy dostrzegł twarze Folisona, Pansy i Millicenty. Wyglądali oni bardziej na zaciekawionych niż zdenerwowanych, a na ich ustach widniały szydercze uśmieszki. Wymieniono pierwsze nazwisko. Później drugie i trzecie.

— Dean Thomas, Gryffindor!

Harry poczuł, jak serce podchodzi mu do gardła, kiedy usłyszał nazwisko chłopaka, z którym był w dormitorium przez sześć lat. Spojrzał na sektor Gryfonów i odszukał siódmy rocznik, w którym zapanowało poruszenie. Parvati zachowywała się tak, jakby chłopak już był martwy, zalewając się łzami. Chłopak z kolei wyglądał na spokojnego, chociaż w środku pewnie był śmiertelnie przerażony. Nie reagował na słowa rówieśników, odgradzając się od nich, by uporać się z myślą, że za tydzień stanie oko w oko ze śmiercią.

Padły dwa kolejne nazwiska ofiar brutalności śmierciożerców, a później wszyscy rozeszli się, jakby wszystko było w porządku, chociaż wśród traw stadionu znajdowały się rozszarpane zwłoki uczniów, których niejednokrotnie każdy mijał na korytarzach.

___________________

Ana Potter, tak jak pisałam na twitterze, nazwisko Halta wzięłam ze Zwiadowców ;)

Agusia 2003, przeczytałam kilka fragmentów tego bloga, ale nie powiedziałabym, że jest bardzo podobny do mojego. Spotkałam się z blogami, których podobieństwo niemal raziło po oczach, tutaj tego nie widzę, ale dziękuję na informację :)

Całusy!

Wasza Bully :)