Rozdział 26

Łapa odetchnął z ulgą, gdy tylko za Harrym, Ronem i Hermioną zamknęły się drzwi od jego kwater. Obawiał się, że jego chrześniak postawi na swoim i postanowi dać Gryfonom wolną rękę, by w tym czasie przedostać się do domu Voldemorta, co pokrzyżowałby jego plany. Już w chwili, gdy obmyślili z chłopakiem strategię działania w trakcie rebelii, w jego głowie pojawił się inny pomysł. Od samego początku miał zamiar samotnie wybrać się po puchar, więc przedstawiał wszystko w taki sposób, by Evan uważał, że będzie musiał towarzyszyć Ronowi i Hermionie. Syriusz się nie zawiódł. Kiedy tylko usłyszał sygnał do rozpoczęcia rewolucji, obserwował korytarz, wyczekując pojawienia się chłopaka. Pewniakiem było, że będzie tędy przechodził, choć Łapa nie wiedział, czy po drodze do niego nie wstąpi. Podejrzewał, że medalion Slytherina Gryfoni schowali gdzieś w drodze z Miodowego Królestwa do Posągu Jednookiej Czarownicy, czyli musieli tędy przejść. Pogratulował sobie pomysłu, żeby zaczekać ze swoim zamiarem, gdy dostrzegł chłopaka wraz z Ronem i Hermioną, którzy weszli do jego kwater. Nie wyobrażał sobie, co by się działo, gdyby jego chrześniak wpadł do środka, nie zastałby go i zorientował się, że plany Syriusza odbiegały od jego planów. Przeszedł mały atak paniki, kiedy Harry zaproponował przeniesienie się do domu Voldemorta jeszcze przed zniszczeniem medalionu, ale na szczęście szybko go do tego zniechęcił, choć widać było, że Harry jest podejrzliwy.

Ponownie został sam i choć był przekonany, co chce zrobić, serce kołatało mu się w piersi, jakby miał skoczyć z mostu bez żadnego zabezpieczenia. Wkroczył do kominka, pokonując strach i modląc się do wszystkich bóstw, by miejsce, w którym się pojawi, było puste.

Szczęście mu dopisało. Niemal radośnie wydostał się z kominka i natychmiast sięgnął ponad niego, żeby zabrać horkruksa, lecz dłoń natrafiła na pustkę. Puchar zniknął.

Hermiona nigdy nie słyszała, żeby Harry przeklinał. Mógł się wściekać na cały świat, ale wulgaryzmy nigdy nie przeszły mu przez usta. Jednak gdy przeczytał kartkę od Rileya, z jego gardła wysypał się potok bluźnierstw, o który nigdy by go nie podejrzewała. Później siedział przygarbiony na krześle, nie wiedząc, co ma robić.

Harry walczył sam ze sobą. Chciał iść za Łapą mimo jego wiadomości, żeby tego nie robił, lecz obawiał się, że jeśli to zrobi, może ściągnąć na niego kłopoty. Jak wytłumaczyliby sytuację, gdyby Syriusz stał akurat przed Voldemortem, a Harry pojawiłby się w kominku? Riddle nie był głupi i od razu zacząłby się domyślać, że dwójka jego szpiegów ma jakiś ukryty plan.

— Co teraz? — zapytał Ron, niecierpliwie przestępując z nogi na nogę.

— Jeśli nie zjawi się w ciągu dziesięciu minut, pójdę za nim.

— Nie chciał, żebyś to robił — zauważyła Hermiona.

— A ja nie chciałem, żeby on to robił sam. Też się do tego nie dostosował.

Zapadła chwila ciszy. Harry czuł coraz większy niepokój. Podejrzewał, że Łapa przeniósł się do domu Voldemorta zaraz po tym, jak wyszli z jego kwater. Dość sporo czasu spędzili za Posągiem Jednookiej Czarownicy, więc Syriusz miał wystarczająco dużo czasu, żeby zabrać puchar i wrócić do Hogwartu. Nawet jeśli postanowił rozejrzeć się za Nagini, również miał na to dużo czasu. Dlaczego mimo to jeszcze nie wrócił?

— Zniszczmy go w tym czasie — postanowił.

Hermiona poruszyła się niespokojnie, kiedy Ron położył medalion na stole. Patrzyli na niego ze zgrozą wymieszaną z niechętnym podziwem. Docierały do nich szybkie kroki i rozmowy uczniów z korytarza, ale nawet nie wyjrzeli na zewnątrz, żeby zorientować się, co się dzieje.

— Co się działo, gdy niszczyliście diadem? — zapytała Hermiona.

— Zaczął uciekać przed kłem i zalewała nas woda.

Pokiwała z zamyśleniem głową.

— Ten pewnie też będzie walczyć.

— Każda część duszy się broni, więc raczej tak.

— Nie jesteśmy w stanie przewidzieć, co się stanie.

— Nie ma takiej możliwości.

Westchnęła ciężko.

— Nie czekajmy dłużej.

Wstała, jakby to miało ułatwić jej zadanie. Sięgnęła po ukryty w kieszeni kieł i spojrzała na Rona, by wyciągnąć w jego stronę dłoń z przedmiotem.

— Ty go znalazłeś.

— Razem go znaleźliśmy.

— Ty wpadłeś na pomysł, żeby szukać  R.A.B. w aktach. Ty go znalazłeś. Ty znalazłeś medalion.

— Bo mnie na wszystko naprowadzałaś.

Harry uśmiechnął się lekko.

— Bardzo chętnie oddam puchar do zniszczenia, żeby było po równo — stwierdził.

Hermiona posłała mu słaby uśmiech. Ostrożnie zbliżyła się do medalionu i powoli uniosła kieł. Po chwili zacisnęła na nim drugą dłoń i już miała go opuścić, by zniszczyć horkruksa, gdy niespodziewania przez nich ciała przeszedł prąd, który z impetem zwalił ich z nóg.

Harry poczuł, jak upada na oparcie krzesła. Później pęd powietrza odrzucił go od stołu. Pech chciał, że trafił plecami częściowo w drzwi, a częściowo w zimny mur. Krawędź ściany wbiła mu się w plecy, wyrzucając z jego płuc resztę powietrza. Jęknął cicho, czując silny ból rozchodzący się wzdłuż kręgosłupa. Przez moment go zaćmiło. Okno z hukiem otworzyło się na całą szerokość i chociaż panowała spokojna noc, podmuch wiatru rozrzucił po pokoju wszystkie kartki, strącił wszystkie przedmioty z komody i stołu, poprzewracał krzesła. W pokoju tworzyło się coraz groźniejsze tornado, które uniemożliwiało Evanowi podniesienie się. Zimne powietrze wdzierało się w jego płuca, nie pozwalając oddychać. Ponad latającymi papierami rozejrzał się za Ronem i Hermioną. Chłopaka nigdzie nie dostrzegł, a dziewczyna leżała nieprzytomna pod ścianą. Podejrzewał, że uderzyła się w głowę i straciła świadomość. Kieł wylądował pod jej ramieniem i tylko dzięki temu nie zgubił się wśród panującego tutaj huraganu. Jedynie stół stał twardo na czterech nogach, najwidoczniej unieruchomiony przez medalion. Harry wiedział, że za wszelką cenę w pierwszej kolejności muszą pozbyć się horkruksa, dlatego spróbował się podnieść. Ból kręgosłupa mu na to nie pozwolił, a zawieja dodatkowo utrudniła zadanie. Zakrył głowę ramionami, żeby wziąć chociaż trochę powietrza, lecz to na niewiele się zdało. W następnej chwili uderzyło w niego krzesło, powalając na łopatki.

Niespodziewanie na krawędzi stołu zacisnęły się czyjeś palce. Później wyłoniła się ruda czupryna. Ron był czerwony z wysiłku, ale wspinał się na mebel z zawziętością. Kiedy już znalazł się na nim, bez problemu się na nim utrzymał. Wyciągnął z kieszeni kieł i bez żadnego zastanowienia wbił jego czubek w sam środek czarnomagicznego artefaktu.

Powietrze zamarło na moment, a później wszystko spadło na ziemię. Wazon stłukł się o posadzkę, zalewając wodą wypracowania uczniów porozrzucane po podłodze. Harry wreszcie mógł wziąć głębszy oddech, z czego od razu skorzystał. Przez chwilę leżał na ziemi, swobodnie oddychając i czując rwący ból pleców.

Najwidoczniej Ron odniósł najmniej obrażeń w pojedynku z horkruksem Voldemorta, ponieważ prędko zszedł ze stołu i podbiegł do nieprzytomnej Hermiony. Dziewczyna cicho jęknęła, więc najwidoczniej już dochodziła do siebie. Harry zerknął w stronę kominka, jakby sądził, że w czasie tej zawiei Łapa zdążył wrócić i leży w popiele, zaskoczony tym, co się działo w jego w kwaterach. Jego nadzieje były złudne. Powoli podniósł się na kolana, a w oczach zebrały się łzy, kiedy obite plecy dały o sobie znać. Zmusił się do poniesienia, chociaż momentami pojawiały mu się mroczki przed oczami. Syriusz wpadł w kłopoty, więc musiał zwalczyć ból i mu pomóc, mimo jego protestów. Nie mógł liczyć na środki przeciwbólowe od pielęgniarki; zresztą nie miał zamiaru wlec się do niej taki kawał i tracić cenny czas, dlatego poszedł do sypialni chrzestnego i wygrzebał z jego schowka mugolskie lekarstwa. Wyszperał aspirynę i połknął trzy tabletki, popijając je wodą stojącą na szafce nocnej z nadzieją, że szybko zadziałają i zminimalizują jego męki na tyle, by mógł w miarę poprawnie funkcjonować. Później wrócił do zdemolowanego pomieszczenia, gdzie Ron siedział obok Hermiony, która najwidoczniej jeszcze odczuwała skutki uderzenia.

— W porządku? — zapytał Evan.

— Chwilę posiedzę i będzie okay — odpowiedziała, rozcierając tył głowy.

— W razie czego idźcie do Pomfrey. Ja lecę za Rileyem.

— Uważaj na siebie.

Chłopak uśmiechnął się lekko.

— Zawsze na siebie uważam.

Hermiona odpowiedziała prychnięciem. Harry wysypał na rękę resztkę proszku Fiuu, który cudem uchował się na dnie pojemnika, wszedł do kominka i z mocno bijącym sercem zażyczył sobie, że chce przenieść się do domu Voldemorta. Pochłonął go zielony ogień, otoczył go popiół. Kiedy znalazł się w pustym salonie, od razu pomyślał o pelerynie niewidce, która leżała na dnie jego kufra. Zerknął na kominek i zmrużył oczy, nie dostrzegając pucharu. Czyżby Syriusz zabrał go i ruszył na poszukiwania Nagini? Jeśli tak, nie było to zbyt rozsądne, gdyby pojawił się tutaj Voldemort. Po cichu ruszył do najbliższych drzwi, nasłuchując najmniejszego szmeru, kroków czy głosów świadczących o obecności kolejnej osoby. Nikogo nie usłyszał, lecz przeczucie mówiło mu, że ktoś przebywa w domu. Ostrożnie wyjrzał na korytarz, poruszając się przy ścianach, by mieć jakąś szansę na ukrycie się. Wspiął się po schodach na wyższe piętro. W oczy rzucił mu się zagięty dywan – ktoś musiał przechodzić tędy całkiem niedawno. Doskonale wiedział, że skrzaty domowe dość często kręcą się po siedzibie i dbają o najmniejsze detale w utrzymaniu czystości. Miał ochotę prędko się stąd wycofać, ale wiedział, że nie może. Musiał wiedzieć, co się stało z pucharem i gdzie podziewa się Syriusz. Czy Voldemort go złapał? Może zamknął go w jednej z cel w piwnicach posiadłości? Może powinien szukać go właśnie tam? A jeśli Voldemort złapał Łapę, który miał przy sobie puchar? To już po nas.

Zajrzał do jednego z pomieszczeń, później do kolejnych, cały czas trzymając różdżkę w pogotowiu. W końcu usłyszał, jak ktoś wysuwa szufladę w pomieszczeniu naprzeciwko. Serce podeszło mu do gardła, ale skierował tam swoje kroki. Nie miał pojęcia, co zrobi, jeśli w środku zastanie Voldemorta, ale równie dobrze mógł to być jego chrzestny. Przed naciśnięciem klamki postanowił zastosować inną metodę i schował się za najbliższym rogiem, by obserwować, jak ktoś będzie wychodził z pomieszczenia. Dzięki temu nie ryzykował spotkania z Riddlem.

Nie miał pojęcia, ile czasu czekał, ale kiedy klamka poruszyła się, niemal podskoczył z zaskoczenia. Drzwi powoli się otworzyły, a później pokazała się czupryna Rileya. Harry niemal zemdlał z ulgi i bez zastanowienia wyszedł zza rogu. Padł na ziemię, kiedy w jego stronę poleciało zaklęcie i przeklął się w myślach, że nie przemyślał swojego zachowania i zaskoczył mężczyznę.

— To ja! — rzucił tylko, zanim Łapa wypalił kolejną klątwą.

— Cholera — zaklął Syriusz i pognał w jego stronę. — Trafiłem cię?

— Nie — odparł, podnosząc się. — Boję się zapytać, czym rzucałeś.

— Lepiej, żebyś nie wiedział. Co ty tu robisz?

— Jak myślisz? — warknął, nagle rozeźlony. — Inaczej się umawialiśmy.

Syriusz westchnął ciężko.

— Liczyłem, że załatwię to sam.

— Zauważyłem — burknął. — Co ty w ogóle wyprawiasz? Mieliśmy wziąć puchar, rozejrzeć się za Nagini i wracać do Hogwartu, a ty buszujesz mu po domu? Mam ci przypomnieć, co się stało, jak mnie na tym przyłapał?

— Nie mam pucharu. Gdy tutaj przyszedłem, już go nie było.

— Co ty gadasz? — wydukał.

— Ktoś go zabrał.

— Merlinie, żartujesz.

— Chciałbym. Postanowiłem się rozejrzeć, ale nigdzie go nie ma.

— Syriusz, wznieciliśmy bunt w Hogwarcie, żeby móc go zabrać…

— Wiem.

Zapadła cisza, a Harry czuł, że traci nadzieję, że wszystko zepsuł. Zaryzykował życiem Hogwartczyków i zawiódł. Nie wyobrażał sobie, co się teraz stanie.

— Nie mógł się dowiedzieć, że znamy prawdę — powiedział słabo. — To nie jest możliwe.

— Coś się jednak stało, skoro go zabrał.

— Ile pomieszczeń przejrzałeś?

— Cały dół i połowę pomieszczeń na piętrze.

— Rozdzielmy się na resztę pokoi.

Nie mieli czasu na przemyślenie jakiegoś innego planu, więc zrealizowali ten. Piętro przez cały czas było puste, a oni rozpaczliwie szukali pucharu, który zapadł się pod ziemię. Syriusz zarządził powrót do Hogwartu i chociaż Harry czuł się tak, jakby miał zwymiotować, wiedział, że nic nie zdziała.

Kiedy tylko znaleźli się na szczycie schodów, zorientowali się, że coś się dzieje. W domu zjawili się śmierciożercy, którzy w pośpiechu przemykali do pomieszczenia, gdzie znajdował się kominek, którym mogli przedostać się do gabinetu Łapy. Prędko się wycofali, zanim ktokolwiek zdążył ich dostrzec.

— Co teraz? — zapytał nerwowo Harry.

Łapa przeczesał palcami włosy, szukając jakiegoś rozwiązania. Musieli dostać się do Hogwartu, a wyjście, które było najbezpieczniejsze, zostało zablokowane. Jak mieli się stąd wydostać?

— Dajemy nogę za bramy. Przejdziemy do Hogwartu przez Miodowe Królestwo — zarządził.

— Zobaczą nas.

— Nie mamy już nic do stracenia. Puchar zniknął, wznieciliśmy bunt. Wszystko spadnie na nas przy pierwszym wezwaniu, gdy sami siebie wydamy. Pozostało nam chyba tylko ewakuowanie uczniów, zanim śmierciożercy zaatakują.

— Przegraliśmy — podsumował Harry.

— Wszystko na to wskazuje.

— Ta cała Umowa nic nam nie dała.

— Zniszczyliśmy większość horkruksów.

— O czym Voldemort dowie się w ciągu najbliższych godzin. Stworzy nowe.

Zapadła chwila ciszy.

— Wracajmy do szkoły.

Z rezygnacją otworzyli okno, przez które mieli zamiar przedostać się na podwórze.

— Unikaj światła latarni i powoli idź do wyjścia między drzewami i krzakami. Będziesz mniej się rzucał w oczy, niż gdybyś biegł jak szalony. Jeśli natkniesz się na śmierciożerców, równie dobrze możesz ich pozabijać. — Harry zerknął na niego z uniesioną brwią. — Tylko proponuję, gdybyś chciał się wyżyć.

Chłopak posłał mu słaby uśmiech. Mężczyzna odpowiedział tak samo. Widział, że Łapa stara się swoim zachowaniem podtrzymać go na duchu, choć jego oczy wyrażały bezradność. Zdawał sobie sprawę z tego, że ich misja zakończyła się klęską na ostatniej prostej.

Harry zerknął za okno. Znajdowali się na pierwszym piętrze budynku, więc odległość od ziemi wcale nie była taka mała. Był to jednak jeden z najmniejszych problemów, ponieważ Łapa mógł go tam przenieść jednym zaklęciem. Kłopot stanowili śmierciożercy, którzy pojawiali się na podwórzu i mogli ich zauważyć. Nie mieli jednak innego wyjścia, dlatego od razu wzięli się do pracy. Evan powoli przedostał się na trawę, nie dostrzeżony przez nikogo. Natychmiast ukrył się w cieniu. Pomagając Syriuszowi przedostać się na ziemię, pomyślał o tym, skąd śmierciożercy dowiedzieli się o buncie w szkole, skoro wszystko rzekomo było zapięte na ostatni guzik. Nie wątpił, że to jest właśnie cel spotkania w siedzibie Voldemorta. Musieli jak najszybciej ostrzec Hogwartczyków, a tracili czas na wydostawanie się z domu czarnoksiężnika okrężnymi drogami. Kiedy Syriusz zjawił się tuż obok niego, doszedł do wniosku, że w szkole pozostał jakiś niezidentyfikowany szpieg, który był czujny od początku akcji. Może ktoś z Gwardii? A może jednak jakiś śmierciożerca umknął buntownikom i zdołał powiadomić o wszystkim swojego Pana? Nie potrafił tego określić, lecz teraz najważniejsze było wydostanie się z tego miejsca.

Do bramy, za którą mogli się teleportować, mieli dobre pięćdziesiąt metrów niemal pustej usypanej drobnymi kamieniami drogi. Żałowali, że nie mogą rzucić zaklęć Kameleona przez bariery nałożone przez Voldemorta, a Harry pluł sobie w brodę, że zostawił pelerynę niewidkę w szkole. Licząc na to, że nie spotkają się z jakimś śmierciożercą, ruszyli przed siebie. Unikali światła rzucanego przez latarnie, chowając się w cieniu, by zminimalizować ryzyko dostrzeżenia przez okno. Ostrożnie stawiali kroki, by robić jak najmniej hałasu. Harry miał wrażenie, że od wpływem adrenaliny szybciej bijące serca były słyszalne na cały podwórzu.

Nagle Łapa zacisnął palce na jego ramieniu. Natychmiast się zatrzymał, zamierając, jakby ktoś zamienił go w posąg. Dostrzegł wśród świateł latarni prędko idącego kamienną ścieżką śmierciożercę. Mężczyzna przeszedł zaledwie trzy metry od nich, nie zauważając kryjących się w cieniu postaci. Poczekali, aż ten dotrze do drzwi domu i dopiero gdy te się za nim zatrzasnęły, ruszyli w dalszą drogę.

Sytuacja powtarzała się jeszcze dwa razy i dwa razy udało im się uniknąć spotkania z przeciwnikami. Harry uznał, że z tego powodu zgubiła ich pewność siebie, kiedy za szybko wyszli z cienia. Podniósł się alarm, kiedy śmierciożerca przy zamykaniu drzwi dostrzegł ruch. Harry i Syriusz zerknęli za siebie i z paniką zauważyli dziesiątki zwolenników Voldemorta wybiegających z domu.

— Szybko! — krzyknął Evan.

Co sił w nogach pognali w stronę bramy ze świadomością, że muszą dobiec do wyjścia, zanim Riddle wyjdzie na zewnątrz. W ich stronę poleciały pierwsze klątwy. Obaj natychmiast zaczęli ciskać za siebie tarczami, w ogóle nie zwalniając.

Evan usłyszał szum kamieni, jakby ktoś się na nich poślizgnął. Prędko odwrócił się i zobaczył Łapę, który został trafiony zaklęciem i leżał jak długi na ziemi. Był przytomny, ale miał skrępowane nogi. Jasne było, że to mogło kosztować ich schwytanie. Mimo to Harry zawrócił, chociaż Syriusz krzyczał, żeby biegł dalej. Postawił tarczę obronną, widząc, że ich przeciwnicy się zbliżają. W tym czasie Łapa rozciął więzy i się podniósł. Pobiegli dalej, ale śmierciożercy siedzieli im cały czas na ogonie. Do bramy mieli zaledwie kilkanaście metrów, jednak to było za daleko. Harry zatrzymał się tylko po to, żeby rzucić jedno precyzyjne zaklęcie wybuchające. Zaskoczony jego zachowaniem Riley minął go i zatrzymał się. Rozległa się potężna eksplozja. Kamienista ścieżka wyleciała w powietrze, rozległy się okrzyki bólu. Syriusz spostrzegł, jak jeden ze śmierciożerców padł na twarz i z chłodnym spokojem przyjął widok braku jednej z jego nóg. Harry nie miał szans tego dostrzec, a Łapa nie miał zamiaru uświadamiać go, czym zakończyły się jego działania, szczególnie, że dzięki temu zdołali wydostać się za bramę i teleportować do Hogsmeade.

Ciężko dysząc, stanęli w jednej z uliczek niedaleko Miodowego Królestwa. Nie mieli zamiaru odpoczywać, ponieważ liczyła się każda minuta. Przemknęli do sklepu, do którego się włamali. Harry dostrzegł ledwo wypełnione półki z artykułami, które zwykle uginały się pod ciężarem towaru. Zapewne właściciele dotkliwie odczuli brak wyjść uczniów do Hogsmeade i panowanie Voldemorta. Podnieśli klapę w podłodze i wsunęli się do tunelu. Dokładnie zamknęli przejście, zaświecili różdżki i ruszyli przed siebie.

— Zostaw mnie i leć. Serio? — prychnął Harry.

— Nigdy mnie nie słuchasz — odparł Syriusz ze skrzywieniem.

— I na dobre ci to wychodzi.

Tym razem Łapa głośno prychnął. Chłopak nagle przystanął i cicho zaklął.

— Co jest? — zapytał Łapa.

— Łańcuszek się rozgrzał.

Zapadła cisza. Evan ruszył jednak dalej.

— Łamiesz Umowę.

— Co innego mogę zrobić? Wie, że znamy prawdę. Wszystko zrobi tak, żeby obrócić to na swoją korzyść. Wolę wrócić do szkoły i wykorzystać resztę czasu.

Syriusz westchnął głośno.

— Chyba muszę przyjąć tę samą taktykę.

Harry zerknął na niego.

— Twój też?

— Taa.

— Trzeba jakoś zabezpieczyć Rona i Hermionę — stwierdził Evan po chwili. — Jako jedyni znają prawdę, a jak już wywiniemy kopyta ktoś musi to ciągnąć dalej. Nie wiem tylko, jak to zrobić. Chyba trzeba znaleźć dla nich jakąś kryjówkę.

— Masz jakiś pomysł?

Wzruszył bezradnie ramionami. Resztę drogi przeszli w ciszy, utrzymując jednakowe tempo wędrówki. Kiedy dotarli do Posągu Jednookiej Czarownicy, bez zastanowienia otworzyli przejście i wypadli na korytarz. Uczniowie i nauczyciele biegali po korytarzach z różdżkami w dłoniach. Najstarsze osoby wydawały polecenia, młodsi wykonywali je bez szemrania. Do Gwardii i zbuntowanych Ślizgonów dołączyło wielu innych uczniów. Harry dostrzegł również nieznajome osoby i twarze członków Zakonu Feniksa, których zapewne ściągnęła McGonagall.

— Którędy przedostają się do szkoły? — rzucił Harry w stronę Łapy.

— Tylko kilka komików ma połączenia z kominkami spoza Hogwartu, więc pewnie wykorzystują właśnie je. Powinniśmy zburzyć tajne przejścia. Śmierciożercy je znają i mogą ich użyć.

— Kominki też mogą wykorzystać.

Syriusz zmarszczył brwi i pokręcił głową, stwierdzając, że nie ma innego pomysłu. Evan zatrzymał biegnącego obok Gwardzistę i zapytał, gdzie znajdzie Rona i Hermionę.

— Możliwe, że w Wielkiej Sali — odparł. — Chyba razem z niektórymi nauczycielami i uczniami ustalają zasady działania.

Harry i Syriusz natychmiast popędzili we wskazanych kierunku. Ślizgon odczuł coraz bardziej rozgrzewający się łańcuszek, jednak zignorował go. Wpadli do Wielkiej Sali, nie wyróżniając się na korytarzach wśród biegających w każdą stronę Hogwartczyków. Na miejscu było kilkoro uczniów stojących na czele buntu, McGonagall, Flitwick oraz kilku Zakonników, wśród których znalazł się Remus i państwo Weasley. Lunatyk wyglądał o wiele gorzej niż wtedy, gdy Harry widział go po raz ostatni. Włosy całkowicie mu zsiwiały, zmarszczki pokrywały niemal całą jego twarz, a pod oczami pojawiły się cienie. Państwo Weasley również się zmienili. Zwykle ciepłe twarze teraz wydawały się zatroskane, a pucołowate policzki kobiety stały się wklęsłe. Harry’ego coś chwyciło za serce, kiedy dostrzegł, jak wielki wpływ na tak bliskie mu osoby wywarło panowanie Voldemorta.

Gdy tylko Hermiona ich dostrzegła, natychmiast ruszyła w ich stronę.

— Zniszczyliście go? — rzuciła niecierpliwie.

— Ktoś go zabrał — odparł słabo Harry.

— Jak to zabrał? — przeraziła się.

— Chyba się zorientował.

— Merlinie, to koniec…

— Chcecie powiedzieć, że to wszystko na nic? — warknął Draco.

Cisza była odpowiedzią.

— Do cholery, Evan! Powiedziałeś, że jeśli przez jakiś czas utrzymamy zamek to wszystko na sto procent się uda! — zdenerwowała się Dafne.

— Nie wiem, co się stało! — warknął. — Nie mógł wiedzieć, jasne?! Szlag by to — dodał do siebie, kiedy poczuł krew wypływającą z nosa. Starł ją rękawem, wiedząc, że nie zostało mu dużo czasu. — I tak już za późno. Jakiś szpieg się uchował i Voldemort o wszystkim wie. Już zbiera armię, więc najlepiej zorganizować ewakuację.

— Jesteś pewien? — wtrąciła się McGonagall.

— Widzieliśmy na własne oczy — odparł Riley.

— Nie możemy teraz wszystkiego rzucić! — oburzył się Ron.

Harry spojrzał na niego i Hermionę.

— Akurat wy w pierwszej kolejności musicie dać stąd nogę. — Widząc, że chłopak otwiera usta, żeby się sprzeciwić, dodał natychmiast: — Tylko wy znacie prawdę i musicie chociaż spróbować pociągnąć to dalej.

— A wy? — zauważyła Hermiona.

Harry i Syriusz spojrzeli na siebie.

— Patrzysz na żywe trupy — stwierdził Łapa.

— Nie. Nie drugi raz — jęknęła słabo.

Harry uśmiechnął się do niej blado, a później odwrócił się do reszty zgromadzonych, widząc wbite w nich spojrzenia. Skupił wzrok na McGonagall i powiedział poważnie:

— Oni muszą być bezpieczni.

— Nie możesz nas znowu z tym zostawić! — wrzasnęła Hermiona, zupełnie tracąc nad sobą kontrolę.

— Bez nich nie ma szans go pokonać — ciągnął Evan, nie reagując na jej krzyki.

Kobieta obserwowała go z napięciem, jednak gdzieś tam na dnie jej oczu dostrzegł zrozumienie. Była jedną z najinteligentniejszych osób, z którymi miał do czynienia przez całe swoje życie, więc na pewno domyślała się prawdy. Skinęła lekko głową, więc odwrócił się do Syriusza, który splunął krwią na podłogę.

— Co musieliśmy przekazać, przekazaliśmy. Co teraz?

Łapa wzruszył lekceważąco ramionami.

— Nie mamy nic na stracenia, więc zapolujmy na Nagini.

Hermiona zachłysnęła się powietrzem.

— To samobójstwo!

Harry nie zareagował po raz kolejny i jeszcze raz spojrzał na McGonagall.

— Którędy wszyscy się tutaj przedostają?

— Panna Granger odkryła tajne przejście na siódmym piętrze w Pokoju Życzeń. Prowadzi do karczmy w Hogsmeade. Przerwaliśmy połączenia kominków w razie wypadku i zablokowaliśmy tajne przejścia.

— A to prowadzące do Miodowego Królestwa?

— Na prośbę panny Granger zostawiliśmy je czynne, żebyście mieli jak wrócić do szkoły. Zostanie zawalone.

Harry pokiwał głową.

— Jeszcze raz nim wyjdziemy i zawalimy je od zewnątrz. — Zwrócił się do Hermiony, która patrzyła na niego zbolałym spojrzeniem. — Masz galeona? — Skinęła głową. — Jeśli zabijemy Nagini, spróbuję cię o tym przez niego powiadomić.

Harry wiedział, że to ostatni raz, gdy ich widzi. Nie miał szans przeżyć tej samobójczej misji. Nie miał zamiaru się jednak żegnać. Nawet nie chciał tego robić. Wolał wyjść, zostawić wszystko za sobą, zaryzykować ten ostatni raz, by zrobić w ostatnich chwilach swojego życia coś pożytecznego. Skoro i tak umierał, nic już nie mógł stracić. Żałował tylko, że pociągnął Syriusza za sobą, ponieważ do samego końca wierzył, że Łapa nie podzieli jego losu. Niestety, Umowa zabijała również jego.

Już otwierał usta, żeby powiedzieć, by ruszali, gdy usłyszał głos osoby, której kompletnie się nie spodziewał:

— Tego szukacie?

______________________

Anonimowy, drugiego tomu nie będzie i mogę to oznajmić z pełnym przekonaniem.
Priori Incantatem, i jak wrażenia po koncercie? ;)

theJoker, gdy pierwszy raz przesłucham nową płytę, czułam olbrzymi zawód, bo nie sądziłam, że przerzucą się na taką muzykę. Jednak z kolejnymi przesłuchaniami coraz bardziej mi się podobała, a po koncercie, gdy usłyszałam kilka piosenek na żywo, pokochałam ją. Może nie jest to wielka miłość, ale płyta chwyciła mnie jednak za serce. Także jutro jadę ją jednak kupić ;D

Bobski, pamiętam Cię jeszcze z czasu gadu-gadu xD

Trisy Di Angelo, koncert był mega ♥ To, co chłopaki prezentują na scenie jest niesamowite. Mnóstwo energii, Chester wśród publiczności, ciągłe śpiewanie ludzie nawet nowych piosenek, uśmiechy Linkinów. Nie do opisania :)

Zawiecha w pisaniu kompletna, chociaż został do napisania jeden rozdział i epilog. Rozdział za dwa tygodnie :/

Całuję, 

Bully :)